30/11/08

Ναγκόρνο Καραμπάχ: Το άλλο Κόσοβο στον Καύκασο


Η πρόσφατη κρίση στη Γεωργία επανακαθόρισε τις ισορροπίες στον Καύκασο και έθεσε δύο παλιά προβλήματα σε νέα βάση: την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία και τον «δούρειο ίππο» των παλαιών εκκρεμοτήτων που ανά πάσα στιγμή μπορούν να επανέλθουν στο προσκήνιο βίαια και να υπονομεύσουν τη σταθερότητα και την ασφάλεια.
Και αν για το ενεργειακό «μεγάλο παιχνίδι» των αγωγών η Μόσχα βρίσκεται απέναντι στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, οι ίδιοι παίκτες συγκλίνουν στην αντιμετώπιση της ξεχασμένης σύγκρουσης για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Πρώτη φορά Ρώσοι και Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Τούρκοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, πιέζουν προς την ίδια κατεύθυνση: να λυθεί το σοβαρό αυτό πρόβλημα.
* Τον Σεπτέμβριο ο τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ έκανε την...πρώτη μετά από δεκαετίες επίσκεψη στο Ερεβάν, μια πρωτοβουλία που σηματοδοτεί την προσπάθεια της Τουρκίας να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Αρμενία.
* Στις 17 Οκτωβρίου ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, Ντάνιελ Φριντ, επισκέφθηκε το Ερεβάν και δήλωσε αισιόδοξος για το Καραμπάχ είναι πλέον πιθανή, ίσως και μέσα στο 2009.
* Στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη η Μόσχα, που στο παρελθόν είχε υποστηρίξει μονομερώς την Αρμενία στη διαμάχη της με το Αζερμπαϊτζάν. Ο πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ φαίνεται να παίρνει μια πιο ισορροπημένη στάση και να προσεγγίζει το Μπακού.
* Στις 2 Νοεμβρίου ο Μεντβέντεφ έφερε στη Μόσχα τον αζέρο πρόεδρο Ιλχάμ Αλίεφ και τον αρμένιο πρόεδρο Σερζ Σαργκασιάν για συνομιλίες. Υπέγραψαν μάλιστα κοινή διακήρυξη, το πρώτο έγγραφο που έχει υπογραφές και από τις δύο χώρες μετά την κατάπαυση του πυρός στο Καραμπάχ, το 1994.
Το πολιτικό πλαίσιο ήδη υπάρχει, από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, και η πρωτοβουλία του Μινσκ, όπως έχει ονομαστεί η ομάδα των χωρών που δραστηριοπούνται για την ειρηνική επίλυση του προβλήματος (μεταξύ των οποίων ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία, Γαλλία, Γερμανία κ.ά.) περιγράφει σε επίσημο κείμενο το περίγραμμα της λύσης: Να αποχωρήσουν τα ξένα στρατεύματα από τα κατειλημμένα αζέρικα εδάφη, που θα γίνουν αποστρατικοποιημένη ζώνη, να αναπτυχθούν ειρηνευτικές δυνάμεις στο διάδρομο του Λατσίν, περιοχή που ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν και συνδέει την Αρμενία με τα εδάφη του περίκλειστου Καραμπάχ, και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις εστίες τους. Το πολιτικό μέλλον του Καραμπάχ θα κριθεί αργότερα με δημοψήφισμα.
Η αυτόνομη περιοχή του Καραμπάχ, που κατοικείται στη συντριπτική της πλειοψηφία από Αρμένιους, αλλά ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν διακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της από το Μπακού την περίοδο που διαλυόταν η Σοβιετική Ενωση, και ύστερα από έξι χρόνια συγκρούσεων και 25.000 νεκρούς συν τη μαζική εκδίωξη των αζέρων κατοίκων, υπεγράφη εκεχειρία.
Μετά τον πόλεμο (με τη Ρωσία να βοηθάει στρατιωτικά την Αρμενία) η νεαρή Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν βρέθηκε να έχει χάσει το 20% των εδαφών της και να φιλοξενεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, σε σύνολο πληθυσμού 8,5 εκατομμυρίων.
Η ειρηνική επίλυση της διαμάχης για το Καραμπάχ θα συνεισφέρει αποφασιστικά στη σταθερότητα του Καυκάσου, όμως προϋπόθεση είναι να κάνουν και οι δύο πλευρές συμβιβασμούς. Πιο «επώδυνο» είναι το τοπίο στο Ερεβάν, όπου η αντιπολίτευση αλλά κυρίως οι Αρμένιοι της διασποράς αρνούνται κάθε υποχώρηση. Ομως, όπως σχολίασε σύμβουλος του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, «αυτοί δεν ζουν στην Αρμενία, δεν είναι άνεργοι, δεν υποφέρουν από το εμπάργκο».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΗΡΓΑΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/11/2008

Αγωγοί υπάρχουν, το αέριο ζητείται


Εκεί που οι Ευρωπαίοι ποντάρουν το ενεργειακό τους μέλλον

Του απεσταλμένου μας στο ΜΠΑΚΟΥ, ΝΙΚΟΛΑ ΖΗΡΓΑΝΟΥ
«Ξέρετε, τώρα με την κρίση, ο Μαρξ ξαναγίνεται επίκαιρος. Τον ξαναδιάβαζα πρόσφατα. Ελεγε ότι ευτυχία είναι να αγωνίζεσαι στην ταξική πάλη. Ο Ενγκελς, πιο εκλεπτυσμένος, από άλλη τάξη, έλεγε πως ευτυχία είναι ένα μπουκάλι κρασί Chateau Margaux του 1848. Εμείς, εδώ στο Αζερμπαϊτζάν, όσοι βεβαίως εμπλεκόμαστε στη βιομηχανία της ενέργειας, λέμε ότι ευτυχία είναι ένα μπουκάλι γεμάτο μαύρο χρυσό».
Ο Ελσάντ Ναγκίροφ έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένος. Είναι αντιπρόεδρος της κρατικής εταιρείας υδρογονανθράκων του Αζερμπαϊτζάν, της SOCAR, και η χώρα του κάθεται πάνω σε μια λίμνη από πετρέλαιο και πάνω σε μια θάλασσα από φυσικό αέριο.
Εδώ, στο Μπακού, βρίσκεται το νέο Ελντοράντο. Σαράντα πετρελαϊκές εταιρείες...από 25 χώρες σηματοδοτούν τη μεταμόρφωση της χώρας, που ζει μια εκρηκτική ανάπτυξη και μια διαρκή αλλαγή.
Εξω από το παράθυρο των κεντρικών γραφείων της SOCAR, διακρίνονται οι ουρανοξύστες και οι γερανοί που υψώνονται κατά δεκάδες πάνω από τα πανέμορφα παλάτια της εποχής του πρώτου πετρελαϊκού μπουμ.

Μπίζνες με παρελθόν
Η πρώτη παγκοσμίως βιομηχανική εκμετάλλευση πετρελαίου έγινε στο Μπακού, το 1848, έτος που σηματοδοτεί, εκτός από την πολύ καλή χρονιά του Chateau Margaux, την απαρχή μιας νέας εποχής.
Εδώ, ήταν που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τη μεταφορά πετρελαίου πλοίο, που αργότερα μετεξελίχθηκε σε τάνκερ από μιά μικρή εταιρεία που ονομαζόταν SHELL, εδώ έγινε η πρώτη υποθαλάσσια εκμετάλλευση πετρελαίου με πλατφόρμα και εδώ οι αδελφοί Νόμπελ κατασκεύασαν τον πρώτο αγωγό για τη μεταφορά πετρελαίου, από την Κασπία, στη Μαύρη Θάλασσα.
Και είναι πάλι οι αγωγοί και η γεωπολιτική της ενέργειας που επανατοποθετούν σήμερα το Μπακού, έναν αιώνα μετά το πρώτο μπουμ, στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
«Η Ευρωπαϊκή Ενωση άργησε, παραμέλησε ως έναν βαθμό το Αζερμπαϊτζάν, σε σχέση με τη Γεωργία και την Αρμενία» παραδέχεται αυτοκριτικά ο επικεφαλής του γραφείου της Ε.Ε. στο Μπακού, πρέσβης Αλαν Γουίλιαμς. «Οι δυτικοί έδωσαν πολύ μεγάλη σημασία στη Γεωργία, όμως το Αζερμπαϊτζάν είναι η πιο σημαντική χώρα στον Καύκασο».
Τη σημασία του Αζερμπαϊτζάν την είχε διαβλέψει πριν από δεκαετίες, ο σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, όπου στο μνημειώδες έργο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (εκδόσεις «Λιβάνη») υπογράμμιζε πως «το Αζερμπαϊτζάν είναι ο φελός στο μπουκάλι που περιέχει τα πλούτη της Κασπίας και της Κεντρικής Ασίας» και καταλήγει προφητικά πως το μέλλον της χώρας είναι κρίσιμο για την Ευρώπη και οραματίζεται ένα ανεξάρτητο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο συνδέεται με τις δυτικές αγορές μέσω αγωγών, οι οποίοι δεν θα περνούν από εδάφη ελεγχόμενα από τη Ρωσία».
Λίγες ημέρες πριν φτάσουμε στο Μπακού, 15 ευρωπαίοι δημοσιογράφοι καλεσμένοι στις Βρυξέλλες από την Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΝΡ) για ένα σεμινάριο, ένας ανώτερος αξιωματούχος της Επιτροπής μας εξηγούσε τους στόχους του νέου σχεδίου δράσης για την ενεργειακή ασφάλεια της Ε.Ε.:
«Βάλαμε στόχο να μειώσουμε τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου κατά 20% και ταυτόχρονα να μειώσουμε την εξάρτησή μας από ρωσικές ενεργειακές πηγές, που σήμερα αποτελούν περίπου το 60% των εισαγωγών μας. Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, ο βαθμός εξάρτησης είναι πάνω από 80, έως και 100%. Για να πετύχουμε τον στόχο του 20%, πρέπει να αυξήσουμε δραματικά τις εισαγωγές φυσικού αερίου, του μόνου καυσίμου που δεν επηρεάζει το περιβάλλον. Η κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου από την Κασπία και την κεντρική Ασία προς την Ευρώπη παρακάμπτοντας τη ρωσική επικράτεια, είναι μονόδρομος και επιτακτική ανάγκη».
Αυτός είναι ο αποκαλούμενος «Νότιος διάδρομος» και τον φλερτάρουν δυο ευρωπαϊκής έμπνευσης αγωγοί, ο TGI (στον οποίο συμμετέχει η Ελλάδα), που θα τροφοδοτεί τον ευρωπαϊκό Νότο, και ο κεντροευρωπαίος Nabucco. Τα δύο πρότζεκτ ανταγωνίζονται τον ρωσικό αγωγό South Stream, όμως κανένα δεν έχει ακόμη μπει σε φάση υλοποίησης γιατί υπάρχουν δυο σημαντικά προβλήματα. Το πρώτο είναι ο παράγοντας Τουρκία.
Η Αγκυρα διαπραγματεύεται σκληρά τα δικαιώματά της για διέλευση τράνζιτ του αερίου προς την Ευρώπη και τα ανταλλάγματα (ποια άραγε;) δεν είναι μόνον οικονομικά.
Ομως υπάρχει και ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί στην περιοχή της Κασπίας να υπάρχουν αποθέματα φυσικού αερίου για τα επόμενα 100 χρόνια, όμως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή τόσο διαθέσιμο αέριο για να τροφοδοτήσει όλους τους υπό κατασκευή αγωγούς.
Τα κοιτάσματα ανακαλύπτονται και αξιοποιούνται σε βάθος χρόνου και απαιτούνται τεράστιες και χρονοβόρες επενδύσεις σε υποδομές για να αντληθούν από τη θάλασσα και να μεταφερθούν στις αγορές.
Σε τέσσερα χρόνια, όταν το Αζερμπαϊτζάν και η ΒΡ θα αρχίσουν να εκμεταλλεύονται το τεράστιο κοίτασμα του Σαχ Ντενίζ, θα μπορεί να συνεισφέρουν στον αγωγό με 13-16 δισ. κυβικά μέτρα αερίου τον χρόνο (bcm). Ομως, ο TGI έχει δυναμικότητα 11,5 και ο Nabucco 31 bcm. Αν δεν βρεθούν άλλες ποσότητες αερίου να μπουν στο σύστημα, δεν μπορούν να αξιοποιηθούν όλοι οι αγωγοί. Και φυσικά όποιος κατασκευαστεί πρώτος και έχει εγγυημένες ποσότητες, αποκτά σημαντικό πλεονέκτημα, που ίσως κάνει τους άλλους αγωγούς οικονομικά μη ανταγωνιστικούς.

Ολοι στο παιχνίδι
Τώρα, για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, οι Ευρωπαίοι αναζητούν εναγωνίως πρόσθετο αέριο. Ηδη, η Αίγυπτος, το Ιράκ και το Ιράν συζητούν με την Τουρκία να την προμηθεύουν με αέριο μέσω άλλων αγωγών, ώστε η Αγκυρα να πουλάει στην Ευρώπη ένα χαρμάνι από το αέριο όλων των προελεύσεων που θα μπαίνει στο τουρκικό σύστημα αγωγών.
Είναι η Ευρώπη έτοιμη να αγοράσει έστω και εμμέσως ιρανικό αέριο για να τροφοδοτηθεί ο Nabucco που κατασκευάζεται για να μειωθεί η γεωπολιτική εξάρτησή μας από τους Ρώσους; Και είναι μάλλον ειρωνεία, να προωθείται ο ανεξάρτητος Nabucco που θα καταλήγει στον τερματικό του Μπαουμγκάρτεν στην Αυστρία, τον οποίο αγόρασε πρόσφατα κατά 50% η ρωσική Gazprom.
Τελικά, μάλλον είναι η ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, είναι οικονομικά τα δεδομένα που μετράνε περισσότερο και το 2009, εν μέσω της κρίσης, θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις.
Για τον αντιπρόεδρο της Socar, η επιλογή θα γίνει με καθαρά οικονομικά, εμπορικά κριτήρια και με παράγοντα που βαραίνει τη διαφοροποίηση των δρόμων που θα εγγυώνται κέρδη, σταθερό περιβάλλον και ενεργειακή ασφάλεια. Το μεγάλο παιχνίδι μόλις άρχισε.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/11/2008

Κρίση στις σχέσεις Χριστόφια και Ταλάτ

Η Αγκυρα επιδιώκει ναυάγιο των συνομιλιών για να καταστεί ευκολότερη η επιβολή επιδιαιτησίας από τα Ηνωμένα Εθνη

ΑΓΓ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ν. ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ περίπου δέκα συναντήσεις μεταξύ του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δ. Χριστόφια και του τουρκοκύπριου ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ
για να διαπιστωθούν οι πραγματικές προθέσεις της Αγκυρας στο Κυπριακό. Η
σκληρή γλώσσα του κ. Ταλάτ, ο οποίος ομιλεί πλέον ανοιχτά για συνομοσπονδία στην Κύπρο, αλλά και οι πρόσφατες προκλήσεις από τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη εναντίον ερευνητικών σκαφών που πραγματοποιούσαν έρευνες για πετρέλαιο εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας οδηγούν- σύμφωνα με
ασφαλείς πληροφορίες- στη δημιουργία σκηνικού κρίσης. Σκοπός της Τουρκίας είναι να...αυξήσει την πίεση προς τη Λευκωσία ώστε αυτή είτε να υποχωρήσει από τις σημερινές θέσεις της και να «υποκύψει» στο αίτημα της Αγκυρας για λύση στο πρότυπο του Σχεδίου Αναν, βελτιωμένου μάλιστα προς όφελός της, είτε να οδηγηθεί όλη η διαδικασία σε ναυάγιο.
Το σκεπτικό του στρατιωτικοδιπλωματικού κατεστημένου στην Αγκυρα είναι ότι αν υπάρξει ναυάγιο των συνομιλιών, τότε θα καταστεί ευκολότερη η επιβολή επιδιαιτησίας από τα Ηνωμένα Εθνη. Παράλληλα, πιθανή αποτυχία των διαπραγματεύσεων με ευθύνη των Ελληνοκυπρίων θα προσφέρει στην Τουρκία το ιδεατό άλλοθι για να αποτινάξει οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον της από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ότι δεν συμβάλλει στη λύση του Κυπριακού, εν όψει μάλιστα και της αξιολόγησης της ενταξιακής πορείας της εντός του 2009.
Ο πρόεδρος Χριστόφιας εμφανίζεται αποφασισμένος, και σε αυτό συμφωνεί και η ελληνική κυβέρνηση, να διατηρήσει τον διάλογο ζωντανό, θέτοντας όμως τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» από τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Ποιες είναι αυτές οι «κόκκινες γραμμές»; Κατ΄ αρχάς, δεν είναι διατεθειμένος να μετατρέψει το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κοινότητα. Δεύτερον, επιμένει στη μετεξέλιξη της Κύπρου σε ομοσπονδιακό κράτος με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα. Τρίτον, θεωρεί ότι οι εγγυήσεις δεν είναι πλέον απαραίτητες, τη στιγμή που η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και, τέταρτον, επιμένει να δοθεί λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους, χωρίς δηλαδή την ανάμειξη ξένου παράγοντα άρα και της επιδιαιτησίας. Παράλληλα, τα πρώτα «σύννεφα» σκιάζουν την προσωπική σχέση του κ. Χριστόφια με τον κ. Ταλάτ. Οταν άρχισε ο νέος γύρος διαπραγματεύσεων, ο κύπριος πρόεδρος χαρακτήριζε τον τουρκοκύπριο ηγέτη φίλο και σύντροφο. Τώρα όμως εμφανίζεται έντονα ενοχλημένος, καθώς βλέπει ότι ο κ. Ταλάτ λειτουργεί ως συγκυρίαρχος, ως εκπρόσωπος του τουρκικού κατεστημένου και προχωρεί ακόμη και σε διαβήματα (όπως το πρόσφατο σχετικά με την επίσκεψη Χριστόφια στη Μόσχα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κατά την κρίση με τις έρευνες για πετρέλαιο στην Κύπρο ο κ. Ταλάτ όχι μόνο ευθυγραμμίστηκε με τη θέση της Τουρκίας ότι η Κυπρος δεν έχει υφαλοκρηπίδα αλλά ζήτησε και μερίδιο από τα πετρέλαια τα οποία νορβηγικές αλλά και αμερικανικές εταιρείες προσπαθούν να εντοπίσουν. Το σκηνικό ρήξης που στήνουν Τουρκοκύπριοι και Αγκυρα, εν αναμονή και της ανάληψης της αμερικανικής προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα, σκοπό έχει επίσης όχι μόνο την αποκόμιση οφέλους αλλά και την ακύρωση της διεθνούς απήχησης της πολιτικής Χριστόφια. Ετσι θεωρούν ότι θα μπορέσουν να εφαρμόσουν, παράλληλα με τις απευθείας διαπραγματεύσεις οι οποίες καρκινοβατούν, το επονομαζόμενο «Σχέδιο Β» της πολιτικής τους. Οπως «Το Βήμα» πληροφορείται, τα βασικά σημεία του σχεδίου αυτού είναι: πρώτον, η αναβάθμιση του ψευδοκράτους (στο πλαίσιο αυτό ανοίγουν παντού διπλωματικά γραφεία, με τελευταίο το Κατάρ), δεύτερον, η ποιοτική αναβάθμιση των κατοχικών στρατευμάτων στο νησί, τρίτον, η μεταφορά και άλλων εποίκων στα Κατεχόμενα και, τέταρτον, η απόλαυση μεριδίου εκ των οφελών της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και από τους Τουρκοκυπρίους.
Φυσικά, η Λευκωσία δεν προτίθεται να καθήσει με σταυρωμένα τα χέρια και ετοιμάζει απάντηση σε όλα αυτά. Κατά τις συνομιλίες που είχε ο κ. Χριστόφιας στην Αθήνα με την ελληνική κυβέρνηση την εβδομάδα που πέρασε συμφωνήθηκε, κατά πληροφορίες του «Βήματος», κατ΄ αρχάς η πληρέστερη και στενότερη συνεργασία μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών Κύπρου και Ελλάδος. Σε συνδυασμό με αυτό, έχουν αρχίσει στη Βασιλίσσης Σοφίας οι διεργασίες για τη σύσταση ομάδας εμπειρογνωμόνων που θα συνδράμει το έργο της κυπριακής κυβερνήσεως σε κρίσιμα ζητήματα. Η Αθήνα και η Λευκωσία θα επιδιώξουν επίσης την όσο το δυνατόν ενεργότερη εμπλοκή και αξιοποίηση της ΕΕ, καθώς και των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κατά την πρόσφατη μίνι κρίση με τις πετρελαϊκές έρευνες υπήρξε άμεση κινητοποίηση της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ, η οποία ζήτησε παρασκηνιακά αλλά σε υψηλούς τόνους από την Αγκυρα να σταματήσουν οι προκλήσεις. Επίσης, ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν παρενέβη δημοσίως για να εκφράσει την υποστήριξή του προς τον πρόεδρο Χριστόφια και να επικρίνει τη δραστηριότητα της Τουρκίας. Και βέβαια δεν πρέπει να αγνοηθεί η αγαστή συνεργασία που δημιουργείται ανάμεσα στον πρόεδρο Χριστόφια και στον ρώσο ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Το μέλλον των συναντήσεων
Τον Δεκέμβριο αναμένεται να πραγματοποιηθούν άλλες πέντε συναντήσεις των κκ. Χριστόφια και Ταλάτ. Στην πραγματικότητα, όμως, οι συναντήσεις αυτές είναι διερευνητικές αφού ακόμη το «πάρε δώσε» αργεί. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν ούτε στο εκλογικό σύστημα που θα έχει το κράτος ούτε στο είδος του πολιτεύματος. Σύμφωνα με πληροφορίες, όσο η Αγκυρα βλέπει κλειστή την πόρτα της ευρωπαϊκής πορείας της δεν έχει λόγο να προβεί σε παραχωρήσεις. Εκ των πραγμάτων, μείζονες εξελίξεις δεν πρόκειται να σημειωθούν πριν από τα μέσα του 2009, όταν θα εμφανιστεί στον ορίζοντα η διαδικασία αξιολόγησης της ενταξιακής πορείας της Αγκυρας. Ο ειδικός διαμεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό Αλεξάντρ Ντάουνερ έχει μάλιστα αφήσει να διαφανεί το αναπόφευκτο σύνδεσης της πορείας του ζητήματος με τα ευρωτουρκικά, προφανώς όχι τυχαία. Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Χριστόφιας διασυνέδεσε ευθέως προχθές από την Αθήνα τη λύση του Κυπριακού με τις ευρωτουρκικές σχέσεις, αφήνοντας παράλληλα ανοιχτό το ενδεχόμενο για σκλήρυνση της στάσης της Λευκωσίας και για χρήση του δικαιώματος βέτο στην ΕΕ στο μέλλον, αν η Αγκυρα δεν επιδείξει εποικοδομητική διάθεση.

Στην Κούβα ο Μεντβέντεφ

Ο Ντ. Μεντβέντεφ με τον Ραούλ Κάστρο χθες στην Αβάνα. Στόχος της επίσκεψης του Ρώσου προέδρου η αναθέρμανση των σχέσεων της Μόσχας με τον τέως στενό σύμμαχο της Σοβιετικής Ενωσης
Συμφωνίες για την εξόρυξη πετρελαίου και νικελίου αναμένεται να υπογράψει ο Ρώσος πρόεδρος με την κυβέρνηση του Ραούλ Κάστρο.
Μια νέα σελίδα στις σχέσεις Μόσχας-Αβάνας σηματοδοτεί η χθεσινή επίσκεψη του Ντμίτρι Μεντβέντεφ στην Κούβα, τελευταίο σταθμό της περιοδείας του στη Λατινική Αμερική, που σκοπό έχει την ενίσχυση του προφίλ της Ρωσίας στην περιοχή.
Εν μέσω έντασης που έχει πυροδοτήσει στο Κρεμλίνο η επικύρωση από τη Γερουσία της Τσεχίας των αμερικανικών σχεδίων για επέκταση της αντιπυραυλικής ασπίδας, η Μόσχα δείχνει αποφασισμένη να «ανταποδώσει» τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ στην άλλοτε ρωσική σφαίρα επιρροής με... το ίδιο νόμισμα.
Μετά την υπογραφή σημαντικών συμφωνιών στη Βενεζουέλα, όπου...συναντήθηκε με τον πρόεδρο της χώρας, Ούγκο Τσάβες, αλλά και με τους ομολόγους του από τη Βολιβία και τη Νικαράγουα, ο Ρώσος ηγέτης προσγειώθηκε στο έδαφος του παλιού ψυχροπολεμικού συμμάχου της Ρωσίας με στόχο την αναθέρμανση των σχέσεων.
Οπως επισημαίνουν αναλυτές, παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες συνέχισαν να διατηρούν φιλικούς δεσμούς μετά τη διάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991, η ατμόσφαιρα «ηλεκτρίστηκε» μετά την επίσκεψη στη χώρα, το 2000, του Ρώσου πρώην προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος ξεκαθάρισε στους Κουβανούς ότι η Μόσχα δεν προτίθεται να διαγράψει το χρέος τους από τη σοβιετική περίοδο.
Εχοντας συνάψει στο Καράκας συμφωνίες για τη διερεύνηση και εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων, αλλά και τη συνεργασία στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, ο Μεντβέντεφ αναμένεται να εκμεταλλευτεί την επίσκεψή του στην Κούβα για να διευρύνει ακόμα περισσότερο τη ρωσική παρουσία στην περιοχή, ενώ μέχρι χθες δεν ήταν γνωστό εάν προτίθεται να συναντηθεί με τον 82χρονο πρώην πρόεδρο της χώρας, Φιντέλ Κάστρο.
Οπως επισημαίνουν τα ΜΜΕ, ο Ρώσος πρόεδρος αναμένεται να υπογράψει με τον Κουβανό ομόλογό του, Ραούλ Κάστρο, συμφωνίες συνεργασίας στον τομέα εξόρυξης νικελίου αλλά και πετρελαίου στα χωρικά ύδατα της Κούβας στον Κόλπο του Μεξικού.
Σύμφωνα με αναλυτές, η ευκαιρία που έχουν σήμερα Ρωσία και Κούβα να ενισχύσουν τους δεσμούς τους είναι καλύτερη από ποτέ άλλοτε στη μεταψυχροπολεμική εποχή.
Οπως επισημαίνουν, η άνοδος στην εξουσία του 77χρονου Ραούλ Κάστρο τον περασμένο Φεβρουάριο δίνει νέες προοπτικές στη σχέση των δύο χωρών, καθώς ο αδελφός του Φιντέλ διατηρούσε ανέκαθεν εξαιρετικές σχέσεις με τους Ρώσους αξιωματούχους, ενώ όντας υπουργός Αμυνας θεωρούνταν από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Σοβιετικής Ενωσης.

ΜΕΛΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΤΟΥ
ΕΘΝΟΣ
Σχετικά άρθρα: Τι γυρεύει η αρκούδα στην αυλή των ΗΠΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ

ΑΛΙ ΦΑΓΙΑΝΤ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ: «Δεν θα αλλάξει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή»

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Άσχημα μαντάτα για το ΡΚΚ

H χάρτης παρουσιάζει την εξέλιξη του Κουρδικού τον 20ό αιώνα. Η συμφωνία ασφαλείας ΗΠΑ-Ιράκ, κατά τα φαινόμενα, θα επιταχύνει τις εξελίξεις και γύρω από τους Κούρδους του Ιράκ και γύρω από το ΡΚΚ-Κούρδους της Τουρκίας, όπως μας αναλύεται στο άρθρο που ακολουθεί.

του Kadri Gürsel
Η συμφωνία ασφαλείας ΗΠΑ-Ιράκ, η οποία προβλέπει την ολοκληρωτική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ εντός τριετίας, είναι μια κακή είδηση για το ΡΚΚ.
Και αυτό γιατί η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει στη σταδιακή απάλειψη της πλεονεκτικής κατάστασης που δημιουργήθηκε για το ΡΚΚ, με την άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της (1 Μαρτίου 2003) και την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, και θα ανοίξει την πόρτα για μια νέα περίοδο στην περιοχή.
Επιτέλους, έχει αρχίσει να διαφαίνεται το τέλος, όμως, παρ' όλα αυτά, υπάρχουν...δυο βασικοί παράγοντες που εμποδίζουν την Τουρκία να ασκήσει αποτελεσματική αντιτρομοκρατική πολιτική.
Το πρώτο είναι η αίσθηση ασφάλειας που δίνει στην κουρδική διοίκηση του Βορείου Ιράκ η παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή, γεγονός που δεν επιτρέπει να καταστεί υποχρεωτική γι' αυτήν η συνεργασία της με την Άγκυρα για την καταπολέμηση του ΡΚΚ.
Το δεύτερο είναι η αδυναμία της Τουρκίας να διεξάγει μια αποτελεσματική επιχείρηση ξηράς εναντίον του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ.
Στη νέα περίοδο ο πρώτος παράγοντας φαίνεται ότι θα εξουδετερωθεί. Αυτό σημαίνει ότι, υπό το βάρος των νέων εξελίξεων, η κουρδική διοίκηση θα πιεστεί εκ των πραγμάτων να συνεργαστεί με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (ΤΕΔ) για να διεξάγει έναν πιο αποτελεσματικό αγώνα εναντίον του ΡΚΚ.
Οι παράμετροι της συμφωνίας ασφαλείας ΗΠΑ-Ιράκ ωθούν την "Κυβέρνηση της Περιοχής του Κουρδιστάν" να συνάψει καλές σχέσεις με την Άγκυρα. Για να γίνει αυτό, όμως, όπως είναι φυσικό, πρώτος και απαράβατος όρος είναι η συνεργασία της κουρδικής κυβέρνησης με την Άγκυρα στο θέμα της καταπολέμησης του ΡΚΚ.
Το πιο κρίσιμο σημείο της συμφωνίας για τους Κούρδους του Ιράκ είναι το ότι προβλέπεται η ολοκληρωτική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ... Όταν γίνει αυτό, μετά από τρία χρόνια, οι Κούρδοι του Ιράκ θα μείνουν αντιμέτωποι με έναν πολυάριθμο ενεργό αραβικό στρατό στα νώτα τους. Και αυτό γιατί οι ΗΠΑ ήδη φροντίζουν να εξοπλίσουν καλά τις ιρακινές ένοπλες δυνάμεις, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι όταν αποχωρήσουν θα πρέπει να έχουν αφήσει πίσω τους ισχυρές δομές ασφαλείας. Γι' αυτό έχουν ήδη αρχίσει και συνεχίζουν ταχύτατα την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ιρακινών ενόπλων δυνάμεων, των οποίων η αποτελεσματικότητα αυξάνεται.
Ανάμεσα στους Άραβες και τους Κούρδους υπάρχουν σοβαρά προβλήματα. Το καθεστώς του Κιρκούκ και η διανομή των εσόδων από τα πετρέλαια είναι τα κυριώτερα. Ακόμα και στην περίπτωση που θεωρήσουμε ότι τα δυο αυτά προβλήματα θα έχουν επιλυθεί μέχρι την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ, οι Κούρδοι, χωρίς την προστασία των Αμερικανών, θα αισθανθούν αναπόφευκτα το αίσθημα της απειλής από την παρουσία ενός ισχυρού αραβικού στρατού ακριβώς δίπλα τους. Η ένταση και ο φόβος έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ορατός στους Κούρδους.

Η βάση των ΗΠΑ δεν είναι λύση
Οι Κούρδοι του Ιράκ, που αναζητούν στηρίγματα για την ασφάλειά τους, όποτε βρουν ευκαιρία καλούν τους Αμερικανούς να κατασκευάσουν μόνιμη βάση στο έδαφός τους. Όμως αυτό, εκτός του ότι αντίκειται στην συμφωνία ασφαλείας, φαίνεται ότι δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί για λόγους αδυναμίας υποστήριξης της βάσης από πλευράς διοικητικής μέριμνας, αφού, σε κάθε περίπτωση, για να εξυπηρετηθεί, απαιτείται άδεια διέλευσης από ξηράς και αέρος των γειτονικών χωρών.
Η μόνη ρεαλιστική επιλογή που μένει για την κουρδική διοίκηση, είναι η στήριξη και η υποστήριξη της Τουρκίας. Και για να γίνει αυτό, το πρώτο που θα πρέπει να κάνει η κουρδική διοίκηση, είναι να δώσει εγγυήσεις στην Άγκυρα και να λάβει τα απαραίτητα εκείνα μέτρα που δεν θα επιτρέπουν το ΡΚΚ να χρησιμοποιεί το έδαφος του Βορείου Ιράκ ως βάση για επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας.
Η συμφωνία ασφαλείας δίνει και ένα νομικό στήριγμα στην Τουρκία, το οποίο μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ. Στο άρθρο 27 της συμφωνίας αναφέρεται ότι: "Το έδαφος, η θάλασσα και ο εναέριος χώρος του Ιράκ δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν ως βάση τράνσιτ ή απ' ευθείας για επιθέσεις εναντίον άλλων χωρών". Αυτό δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ, ισχύει για όλους. Από τη στιγμή που οι επιθέσεις του ΡΚΚ αποτελούν ευθεία παραβίαση της συμφωνίας, αυτομάτως καθίσταται υποχρετική και η εξουδετέρωση του ΡΚΚ.
Στη συμφωνία υπάρχουν ισχυρές αναφορές στην εδαφική ακεραιότητα του Ιράκ... Αυτό είναι θετικό, αφού αποθαρρύνει τους Κούρδους... Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος: Και πάλι το άρθρο 27 της συμφωνίας, καθιστά υπεύθυνη την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης να προσφεύγει στη βοήθεια των ΗΠΑ σε περιπτώσεις που εμφανίζονται απειλές εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ.
Η πρόβλεψη αυτή, που καθιστά "εγγυήτρια δύναμη κατόπιν πρόσκλησης" τις ΗΠΑ, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο πίεσης για να αποτρέψει την Άγκυρα από μονομερείς ενέργειες εναντίον του ΡΚΚ και να την ωθήσει στη συνεργασία και το διάλογο με τη Βαγδάτη και με την κουρδική διοίκηση.
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή: ΜΙΛΛΙΕΤ

29/11/08

Tριμερής συνάντηση κορυφής Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν-Τουρκμενιστάν


Tα αποθέματα της Κασπίας και του Τουρκμενιστάν και η εκμετάλλευσή τους θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση του αγωγού Nabucco

Οι πρόεδροι της Τουρκίας, του Αζερμπαϊτζάν και του Τουρκμενιστάν συναντώνται στην πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν, Ασκαμπάτ, με σκοπό τη συζήτηση θεμάτων που αφορούν την εκμετάλλευση και τη μεταφορά στις διεθνείς αγορές των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής της Κασπίας.
Με αφορμή τη συνάντηση αυτή και μετά από πρόσκληση του προέδρου του Τουρκμενιστάν Gurbanguli Bermuhammedov, ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλλάχ Γκιούλ, βρίσκεται από χθες στο Τουρκμενιστάν, όπου θα παραμείνει επί διήμερο.
Με βάση ανακοίνωση της τουρκικής προεδρείας:
"Στη συνάντηση που θα πραγματοποιήσουν...οι πρόεδροι της Τουρκίας, του Τουρκμενιστάν και του Αζερμπαϊτζάν πρόκειται να αξιολογηθούν οι σχέσεις των τριών αδελφών χωρών με βάση τις προκλήσεις του μέλλοντος, ενώ θα εξεταστούν και οι δυνατότητες σύσφιξης των σχέσεων και ολοκλήρωσης της συνεργασίας και του πνεύματος αλληλεγγύης".
Να σημειωθεί ότι η απρόσμενη συνάντηση των τριών "Τούρκων" προέδρων πραγματοποιείται σε μια περίοδο που έχουν κορυφωθεί οι διεργασίες και οι προσπάθειες για το θέμα της μεταφοράς των ενεργειακών αποθεμάτων της Κασπίας στις διεθνείς αγορές, με κυρίαρχο ζήτημα την κατασκευή του αγωγού Nabucco, ενώ καταδεικνύει και τη βελτίωση των σχέσεων του Αζερμπαϊτζάν και του Τουρκμενιστάν, που ήσαν εξαιρετικά τεταμένες και δοκιμάστηκαν πολλές φορές κατά το παρελθόν, με αφορμή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Κασπία Θάλασσα.
AKSAM

Οι Κούρδοι του Ιράκ σχεδιάζουν τις πρώτες τους εξαγωγές πετρελαίου μέσω του τουρκικού λιμανιού του Τσεϊχάν!


Οι Κούρδοι του Ιράκ σχεδιάζουν τις πρώτες τους εξαγωγές πετρελαίου μέσω του τουρκικού λιμανιού του Τσεϊχάν!
Οι Κούρδοι του Ιράκ, για πρώτη φορά, πρόκειται να ξεκινήσουν τις εξαγωγές αργού πετρελαίου από τις πετρελαιοπηγές του Β. Ιράκ εντός του 2009, σύμφωνα με δηλώσεις Κούρδου αξιωματούχου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου.
Ο Υπουργός Φυσικών Πόρων της Κουρδικής Διοίκησης του Β. Ιράκ, Ashti Hawrami, δήλωσε ότι αρχικώς μία ποσότητα 100.000 βαρελιών αργού πετρελαίου ημερησίως από δύο πηγές του Β. Ιράκ (Tawke και Taq Taq) θα εξάγεται μέσω ενός αγωγού προς το τουρκικό λιμάνι του Τσεϊχάν.
Οι εξαγωγές μάλιστα, ίσως φτάσουν στο επίπεδο των 250.000 βαρελιών ημερησίως έως το...τέλος του 2009.
Η ανακοίνωση φαίνεται να εξέπληξε την κυβέρνηση του Ιράκ.
Εκπρόσωπός της δήλωσε ότι οι Κούρδοι δεν έχουν ακόμη λάβει έγκριση για να ξεκινήσουν τις εξαγωγές.
«Η άδεια εξαγωγών δεν έχει ακόμη δοθεί και παραμένει υπό διαπραγμάτευση», είπε συγκεκριμένα ο Assem Jihad σε τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε στο διεθνές πρακτορείο «The Associated Press.
«Προς το παρόν, το μόνο που έχουμε είναι μία τεχνική συμφωνία για τον τρόπο σύνδεσης των δύο πηγών με τον ιρακινό αγωγό εξαγωγών».
Η διανομή των τεραστίων πετρελαϊκών αποθεμάτων του Ιράκ αποτελεί μεγάλο αγκάθι για την επικύρωση του εθνικού νόμου περί υδρογονανθράκων, ο οποίος έχει «κολλήσει» στο ιρακινό κοινοβούλιο από τον Φεβρουάριο του 2007.
Η καθυστέρηση στην επικύρωση του νόμου έχει μειώσει δραστικά τον ρυθμό των επενδύσεων στον πετρελαϊκό κλάδο της χώρας, υποσκάπτοντας την ικανότητα του Ιράκ να αυξήσει την παραγωγή του, μολονότι τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου προσεγγίζουν το 90% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.

Η στάση της Τουρκίας
Η Άγκυρα επανειλημμένως έχει εκφράσει τις επιφυλάξεις της για το ενδεχόμενο μονομερών εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από την Κουρδική Διοίκηση, πριν την επικύρωση του νομοσχεδίου από το ιρακινό κοινοβούλιο. Τούρκοι αξιωματούχοι σημειώνουν δε, ότι το θέμα των μονομερών εξαγωγών θα έχει συνέπειες και ως προς το θέμα της εδαφικής ακεραιότητας των δύο χωρών!

Η θέση των Κούρδων
Οι Κούρδοι, από την πλευρά τους, ισχυρίζονται ότι το ιρακινό σύνταγμα τους παρέχει την δυνατότητα διαπραγμάτευσης και υπογραφής συμβολαίων για την παραγωγή και εξόρυξη πετρελαίου χωρίς να απαιτούνται διαπραγματεύσεις με την κεντρική διοίκηση στην Βαγδάτη.
Μάλιστα, από την στιγμή της εισβολής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, οι Κούρδοι έχουν υπογράψει περίπου 24 συμβόλαια εξόρυξης με διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες.

Η διαμάχη
Το Υπουργείο Πετρελαίου, όμως, θεωρεί αυτές τις συμφωνίες ως παράνομες και έχει απειλήσει ότι θα αποκλείσει τις εταιρείες που υπογράφουν συμβόλαια με τους Κούρδους.
Για να αμβλύνει την διαμάχη η Βαγδάτη έχει προτείνει (έως τον Φεβρουάριο του 2007) την χορήγηση αδειών εξαγωγής για τέσσερα συμβόλαια, συναντώντας όμως έως τώρα την άρνηση των Κούρδων.
Η σκληρή, εν γένει, γραμμή της Βαγδάτης υποκινείται και από τις φωνές που υποστηρίζουν ότι η παραχώρηση μεγάλης ελευθερίας στους Κούρδους σχετικά με την πολιτική εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών αποθεμάτων του Ιράκ, ίσως προκαλέσει περαιτέρω τους Σουνίτες Μουσουλμάνους που ως επί το πλείστον κατοικούν στο φτωχό από πετρέλαιο κεντρικό Ιράκ.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε, ότι στο Ιράκ έχουν αποδεδειγμένως εντοπιστεί 115 δις βαρέλια (3η χώρα παγκοσμίως), ενώ η ημερήσια παραγωγή κυμαίνεται στα 2.4 εκ. βαρέλια.
Το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών πραγματοποιείται από τα λιμάνια στον νότο της χώρας.

Δημήτριος Κουλουμπής (με πληροφορίες από "Associated Press")
Αναδημοσίευση από το http://strategy-geopolitics.blogspot.com

Ποιός παρακολουθεί τον τουρκικό στρατό και τη ΜΙΤ;

του Μουράτ Γετκίν

Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ αντιστράτηγος Ιλκέρ Μπάσμπουγ στις 17 Νοεμβρίου 2008 ταξίδεψε από την Άγκυρα στις Βρυξέλες, για να συμμετέχει στη σύνοδο της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ. Την ίδια μέρα παοκαλύφθηκε το μεγαλύτερο σκάνδαλο κατασκοπίας μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Εκείνη την ημέρα αποκαλύφθηκε στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ και επίσημα ότι το στέλεχος του υπουργείου άμυνας της Εσθονίας, Herman Simm, που είχε...συλληφθεί στις 21 Σεπτεμβρίου 2008, είχε παραδώσει μυστικά του ΝΑΤΟ στη Ρωσία. Η Εσθονία ήταν μια από τις χώρες που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στο σχέδιο των ΗΠΑ για την εγκατάσταση του συστήματος αντιπυραυλικής ομπρέλας. Ο Σιμμ ανέλαβε επικεφαλής του τμήματος κυβερνοάμυνας της Εσθονίας. Με άλλα λόγια, είχε πρόσβαση σε όλα τα ηλεκτρονικά και ιντερνετικά δίκτυα
της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, άρα πρόσβαση σε όλες τις απόρρητες πληροφορίες των οργανισμών αυτών.
Στην ημερήσια διάταξη της συνόδου της Στρατιωτικής Επιτροπής του NATO της 19-20 Νομεβρίου υπήρχε το θέμα της αντιπυραυλικής ομπρέλας και ως εκ τούτου και η ένταση που προκλήθηκε εξ' αυτής με τη Ρωσία.
Την επόμενη της επιστροφής του Μπασμπούγ στην Άγκυρα, στις 25 Νομεβρίου, στο ΓΕΕΘΑ έλαβε χώρα μια σημαντική συγκέντρωση, όπως ανακοινώθηκε την επόμενη ημέρα. Ήταν η "Ενοποιημένη Συγκέντρωση Ανωτάτων Διοικητών", οποία έγινε για πρώτη φορά και στην οποία συμμετέχουν ο ΓΕΕΘΑ, οι αρχηγοί των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων και οι διοικητές των επιτελείων. Στη συνάντηση αυτή συζητήθηκε το θέμα: "Μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να αντιμετωπιστούν τα ενεργητικά και παθητικά μέτρα ασφαλείας που θα πρέπει να ληφθούν για την προστασία από τις δυνατότητες που προσφέρουν οι εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας και των επικοινωνιών".
Είναι αρκετός καιρός που οι πιο σημαντικές μυστικές πληροφορίες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων (ΤΕΔ) κυκλοφορούν σε χέρια που δεν θα έπρεπε, γεγονός που δημιούργησε μια δυσάρεστη κατάσταση στις ΤΕΔ. Για τις διαρροές αυτές βρίσκονται σε εξέλιξη σχετικές έρευνες και ανακρίσεις.
Εικόνες και στιγμιότυπα από μια σημαντική στρατιωτική επιχείρηση που δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα, βρέθηκαν στα χέρια ενός από τους κατηγορουμένους της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ. Από την ανάκριση που έγινε για το θέμα αυτό, αποκαλύφθηκε ότι υπεύθυνος για τη διαρροή ήταν ένας συνταγματάρχης. Επίσης, είχε δημιουργηθεί μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση με τις διαρροές που αφορούσαν μια σειρά από γεγονότα, όπως το ημερολόγιο του πρώην αρχηγού του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, ναυάρχου Özden Örnek (στο ημερολόγιο υπήρχαν στοιχεία για την εμπλοκή ανωτάτων αξιωματικών στο σχεδιασμό πραξικοπήματος εναντίον της κυβέρνησης Ερντογάν, σ.τ.μ.), εικόνες από τις επιθέσεις του ΡΚΚ στο φυλάκιο Νταγλίτζα και στο φυλάκιο Άκτουτουν και άλλα πολλά.
Χθες ο Μετεχάν Ντεμίρ της Χουρριέτ έγραψε ότι η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στις 12 Ιουνίου στην εφημερίδα Vakit και έδειχνε τον στρατηγό Μπασμπούγ να προσκυνά στο Τείχος των Δακρύων, στην Ιερουσαλήμ, με βάση τα αποτελέσματα έρευνας που διεξάγεται, διέρρευσε στην εφημερίδα από έναν μόνιμο υπαξιωματικό που υπηρετούσε στο Τμήμα Φωτογραφίας και Κινηματογραφίας του ΓΕΕΘΑ. Υπάρχει επίσης η υποψία ότι η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε και πάλι στην εφημερίδα Vakit, στις 20 Νοεμβρίου, φωτογραφία που δείχνει τον Β' αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, αντιστράτηγο Hasan Iğsız, να κατεβαίνει από στρατιωτικό ελικόπτερο με την οικογένειά του, στη λίμνη Καραγκιόλ του Αρτβίν, όπου πήγε για οικογενειακό πικ-νικ.
Όσον αφορά τις δορυφορικές εικόνες από την πολύνεκρη επίθεση του ΡΚΚ στο φυλάκιο Άκτουτουν, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Τaraf, στις 3 Οκτωβρίου, εαν δεν υπεκλάπησαν από κάποιο υπερμηχάνημα δορυφορικών υποκλοπών, είναι δυνατόν να διέρρευσαν από δυο πηγές: Από τον αμερικανικό ή από τον τουρικό στρατό.
Με βάση τα παραπάνω τίθενται μερικά σοβαρά ερωτήματα:

1- Αυτά που διέρρευσαν ήταν τα μόνα ή υπήρχαν και άλλα απόρρητα στοιχεία;

2- Τί άλλο είναι δυνατόν να διέρρευσε; Μήπως υπάρχουν και άκρως απόρρητα μυστικά που αφορούν την εθνική άμυνα της Τουρκίας;

3- Πίσω από τους δράστες υπάρχουν πολιτικές ομάδες που ήθελαν να πλήξουν το ΓΕΕΘΑ ή μήπως υπάρχουν και κοινωνικές ομάδες;

4- Την όλη επιχείρηση είναι δυνατόν να τη διοργάνωσε ή να επωφελείται ένα κράτος ή μια διεθνής οργάνωση;

Τίθενται αυτά τα ερωτήματα γιατί οι διαρροές πληροφοριών που παρατηρούνταν στο παρελθόν για γενικά θέματα, προϊόντος του χρόνου άρχισαν να γίνονται στοχευμένες σε ξειδικευμένα θέματα και στόχους, εναντίον της διοίκησης του στρατού, σε κρίσιμες συγκυρίες και με μεγάλη ευκολία, λές και κάποιος είχε στην τζέπη του τις πληροφορίες που ήταν "χρήσιμες" κάθε φορά.
Με την υπόθεση του Τουντζάι Γκιουνέι (πληροφοριο΄δοτης της ΜΙΤ που ξεσκέπασε την ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, που τώρα διαφεύγει και ζει στον Καναδα, σ.τ.μ.) ήλθε στην επιφάνεια και η ΜΙΤ, η οποία αποδέχτηκε ότι το έγγραφο που δημοσίευσε η εφημερίδα Sabah, στις 27 Νοεμβρίου, ήταν έγκυρο και ανήκε στη ΜΙΤ.
Το σημαντικό στην υπόθεση αυτή δεν είναι το περιεχόμενο του εγγράφου, αλλά το ότι το έγγραφο είναι αυθεντικό, κάτι που εποδέχτηκε επίσημα η ίδια η ΜΙΤ.
Είμαστε μπροστά σε μια κατάσταση, όπου απόρρητα έγγραφα και στοιχεία της ΜΙΤ και της εθνικής μας άμυνας κυκλοφορούν σε χέρια αναρμοδίων, εδώ και κει.
Με βάση όλα αυτά προβάλλει το εξής ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάποιος ή κάποιοι που για κάποιο χρονικό διάστημα παρακολουθούν τον τουρκικό στρατό και τη ΜΙΤ. Αν ναι, ποιός είναι αυτός, σε τί αποσκοπεί και τί θέλει να κάνει;
Ακόμα δεν έχουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ξέρουμε όμως το εξής:
Τη στιγμή που προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε ως Big Brother το ΡΚΚ και τις καθηκερινές του δραστηριότητες του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ, κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο ακριβώς σε μας.
Η συγκέντρωση στο ΓΕΕΘΑ αποσκοπεί στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή: ΡΑΝΤΙΚΑΛ

28/11/08

Παιχνίδια σε βάρος της Κύπρου

Α. Λυκαύγης, τ. σύμβουλος Επικοινωνίας της Κύπρου

Η μεν κατοχική πλευρά στην Κύπρο ουδόλως (και παρ ουδενός) πιέζεται. Η δε ελληνοκυπριακή βαναύσως εμπαίζεται. Η πάσα (και πικρή) αλήθεια.
Οπόταν και οι πιθανότητες θετικών υπερβάσεων για επίλυση του προβλήματος ελαχιστοποιούνται. Οπως, άλλωστε, συνέβαινε πάντοτε. Διότι:
Εάν από πλευράς Αγκυρας (και όχι απλώς του τοποτηρητού της στα Κατεχόμενα) δεν υπάρχει πραγματική βούληση για ιστορικό συμβιβασμό, η μόνη απομένουσα δυνατότητα επιλύσεως είναι η αποδοχή των τουρκικών όρων. Οι οποίοι και οδηγούν: α) σε οριστική αποδόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και β) σε διά παρθενογενέσεως καθίδρυση σχήματος συνομοσπονδίας. Κάτι που, χωρίς αμφιβολία, θα ενεργοποιήσει αυτομάτως αντίστροφη μέτρηση για τον Κυπριακό Ελληνισμό σε ό,τι αφορά την ιστορική του συνέχεια στη φυσική του γεωγραφία. Και κάτι που προαπορρίπτεται. Διότι σε τέτοια...περίπτωση δεν θα είχε νόημα κανένας συμβιβασμός...
Οσα, όμως, κατά κόρον εσχάτως αναμηρυκάζει ο κατοχικός τοποτηρητής, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Αποκαλύπτουν αντιθέτως επιδεινούμενη αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Και δεδομένου ότι για το ταγκό χρειάζονται δύο, απλώς προβλέπονται βήματα σημειωτόν. Και ανακύκλωση έωλων προσεγγίσεων. Πράγμα, βεβαίως, για το οποίο η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να είναι καθόλου ευτυχής και δεν πρέπει να μένει ήσυχη. Γιατί ασφαλώς:
* Η προοπτική της μη επιλύσεως (κι επομένως ενός έστω και ατύπου αδιεξόδου) μόνο την τουρκική πλευρά ευνοεί και μόνο τη διχοτομική διέξοδο υπηρετεί, με παγίωση του γεωπολιτικού status quo.
* Η τυχόν ακύρωση και αυτής της νέας διαδικασίας, που άρχισε με τους καλύτερους υποτίθεται οιωνούς και με τη γενική επιδοκιμασία του διεθνούς παράγοντος, θα καταδείξει ευθέως ότι δεν υπάρχει άλλη πλέον εφικτή δυνατότητα να λυθεί ο γόρδιος δεσμός.
Και, άλλωστε, αυτή ακριβώς ήτο πάντοτε η τουρκική επιλογή. Με τη στρατηγική των αδιεξόδων, που της προσεπόριζε συνεχή κέρδη. Καθώς εξαργύρωνε με νέες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τη συναίνεσή της για διαπραγματευτικές διαδικασίες. Και σε αυτήν την εκβιαστική πρακτική οφείλονται ακριβώς οι συνεχείς διολισθήσεις των ελληνικών θέσεων.
Οι οποίες και έφτασαν σε αυτά που σήμερα θεωρούνται ως έσχατα όρια. Τα οποία εάν διασκελιστούν, θα οδηγήσουν σε μη αναστρέψιμες καταρρεύσεις.
Με την εκ περιτροπής προεδρία να γίνεται αποδεκτή. Και την παραμονή βασικού κορμού εποίκων να προθεωρείται δεδομένη. Και αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Τα χειρότερα είναι αυτά που θα αναπαραχθούν εάν δεν υπάρξουν σοβαρές αποφάσεις Αθήνας - Λευκωσίας. Για αποφασιστική συνδιαχείριση των εξελίξεων. Και αυτό ειδικά το προσυπογραμμίζουμε.
ΕΘΝΟΣ

Περί Εξοπλισμών Ελλάδος και Τουρκίας

Mετά την ανακοίνωση για την ακύρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων, η Τουρκία, σε συνεργασία με την Κίνα, απέκτησε πυραυλικά συστήματα που μπορούν να πλήξουν σχεδόν το σύνολο των ελληνικών νησιών που βρίσκονται κοντά στις ακτές της δυτικής Τουρκίας
Παραθέτουμε παρακάτω κείμενο που γράφτηκε στις 18 Απριλίου 2001, κάτω από το πρίσμα της ανακοίνωσης που έβγαλε τότε το τουρκικό ΓΕΕΘΑ και ανακοίνωνε την ακύρωση κάποιων εξολισιτκών προγραμμάτων.
Η ανακοίνωση, που είχε βγει κάτω από το βάρος της τεράστιας οικονομικής κρίσης που αντιμετώπιζε τότε η Τουρκία, έκανε αίσθηση στην Ελλάδα και είχε δημιουργήσει ελπίδες για τη μείωση των εξοπλισμών.
Ακολουθεί το κείμενο.

Αθήνα 18 Απριλίου 2001
Περί Εξοπλισμών
του Σάββα Καλεντερίδη
Γενικά
Η Τουρκία, μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και όλες τις χώρες που ανήκαν στο πρώην Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μετά από την υιοθέτηση ενός μεγαλεπήβολου ‘Εθνικού Σχεδίου Στρατηγικών Στόχων’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, προχώρησε στην αύξηση των εξοπλιστικών της δαπανών, πετυχαίνοντας τον...εκσυγχρονισμό των ενόπλων της δυνάμεων και την ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Είναι γνωστές οι επιτυχίες της Τουρκίας στον τομέα της αεροναυπηγικής με την κατασκευή των αεροσκαφών F 16 στις δικές της εγκαταστάσεις, στον τομέα της ναυπήγησης πολεμικών, με την κατασκευή φρεγατών υποβρυχίων και άλλων πολεμικών πλοίων, στον τομέα της δορυφορικής τεχνολογίας, καθώς και στον τομέα της κατασκευής άλλων οπλικών συστημάτων, των οποίων η αξία ανέρχεται ετησίως περίπου στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Τουρκία υιοθέτησε το νέο ‘Εθνικό Σχέδιο Στρατηγικών Στόχων’, το οποίο προέβλεπε την αναγωγή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε ένα από τους πέντε μεγαλύτερους και πιο σύγχρονους στρατούς στον κόσμο, αλλά και της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας σε μία από τις δέκα μεγαλύτερες βιομηχανίες του κόσμου, με εξαγωγικούς προσανατολισμούς, κυρίως σε μια σειρά από χώρες που κατατάσσονται στον τουρκογενή και τον ισλαμικό χώρο.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του εικοσαετούς προγράμματος, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις συνέταξαν ένα ‘Πρόγραμμα Εκσυγχρονισμού των ΤΕΔ’ ύψους 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο και άρχισαν να περιφέρουν στις χώρες που εμπορεύονται οπλικά συστήματα, με σκοπό
• Την εξασφάλιση διεθνούς πολιτικής στήριξης για τους εθνικούς στρατηγικούς στόχους που τέθηκαν στο ‘Εθνικό Σχέδιο Στρατηγικών Στόχων’ και
• Την παραχώρηση στην τουρκική αμυντική βιομηχανία υψηλής τεχνολογία που είναι απαραίτητη για την κατασκευή σύγχρονων οπλικών συστημάτων.


Η Πολιτική της Απειλής Χρήσης Βίας στις Ε – Τ Σχέσεις
Η ισορροπία δυνάμεων που θεωρείται ότι υπήρχε τη δεκαετία του ’70 μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, κυρίως στον αέρα και στη θάλασσα, ανατράπηκε τη δεκαετία του ’80, κυρίως λόγω της έλλειψης κατάλληλων αντανακλαστικών από πλευράς της Ελλάδας, στους πολιτικούς στόχους και στις πολιτικές κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο κυρίως.
Η ανατροπή αυτή της ισορροπίας των δυνάμεων, έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να υιοθετήσει ένα δόγμα άσκησης ενός τύπου πολιτικής έναντι της Ελλάδας, ο οποίος είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί σαν ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής αυτής είναι τα εξής.
• Η Τουρκία επιλέγει προσεκτικά τον πολιτικό στόχο που θέλει να πετύχει.
• Αρχίζει να τον υποστηρίζει με την επίκληση διαφόρων ιστορικών, πολιτικών ή νομικών επιχειρημάτων αν υπάρχουν.
• Κάνει επίδειξη της στρατιωτικής της δύναμης και υπεροπλίας.
• Προκαλεί κρίση και ένταση που έχει σχέση με τον πολιτικό στόχο που έχει θέσει και
• Υποχρεώνει την Ελλάδα να υποχωρήσει, υπό την απειλή της χρήσης βίας.


Η Τουρκία έχει κάνει χρήση της πολιτικής σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατά τη δεκαετία του ’80 και του ’90, με κυριότερες
• Τις πολυάριθμες κρίσεις που προκαλούσε κάθε φορά η έξοδος του ‘Χώρα’ ή του ‘Σισμίκ’ για ‘έρευνες’ στο Αιγαίο
• Την κρίση του Φεβρουαρίου του 1987
• Την κρίση του Νοεμβρίου του 1994 (Κύρωση της Συνθήκης για το Θαλάσσιο Δίκαιο)
• Την κρίση των Ίμια τον Ιανουάριο του 1996
• Την κρίση στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1996 με τα γεγονότα που στοίχισαν τη ζωή στους Σολωμού και Ισαάκ
• Την κρίση των S-300
• Την κρίση Οτζαλάν

Από μια απλή θεώρηση των παραπάνω κρίσεων είναι εύκολο να βγάλει κανείς συμπεράσματα, σχετικά με την επιτυχία ή όχι της άσκησης της πολιτικής αυτής από πλευράς της Τουρκίας.

Η Αντίδραση της Ελλάδας τη Δεκαετία του ‘90
Τη δεκαετία του ’90, η Ελλάδα άρχισε να αντιλαμβάνεται και να αισθάνεται το μέγεθος της τουρκικής απειλής και προχώρησε για πρώτη φορά ίσως στη νεώτερη ιστορία της, στην σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος ‘Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας’ της χώρας.
Μέσα στα πλαίσια της αντιμετώπισης αυτής, η Ελλάδα άρχισε να σχεδιάζει προσεκτικά τους δικούς της εθνικούς στόχους και να τους υποστηρίζει με κατάλληλες κινήσεις στον τομέα της ενίσχυσης της στρατιωτικής και της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας. Έτσι προέκυψαν τα γνωστά ΕΜΠΑΕ, τα οποία έδωσαν τη δυνατότητα στη χώρα μας να αντιμετωπίζει με διαφορετική άνεση τις απειλές της Τουρκίας, όπως αυτές εκφράζονται από τους δικούς της εθνικούς στόχους και επιδιώξεις και από την ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’.

Η Πολιτική Προσέγγισης Ελλάδας – Τουρκίας
Αυτό το παιχνίδι ‘της ‘γάτας με το ποντίκι’, που έπαιζε η Τουρκία με την Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, άρχισε να μην αποδίδει τα αναμενόμενα και έγινε πλέον φανερό ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς πολύ σοβαρά ρίσκα για την ίδια την Τουρκία.
Το παιχνίδι αυτό κατέστη αναποτελεσματικό για τους εξής κυρίως λόγους:
• Κλείσιμο της ψαλίδας στο ισοζύγιο δυνάμεων Ελλάδας –Τουρκίας
• Επίδειξη πολιτικής αποφασιστικότητας της Ελλάδας
• Αποδυνάμωση της Τουρκίας, κυρίως λόγω του πολυετούς αγώνα εναντίον των Κούρδων
• Ευρωπαϊκής διάστασης στις παραδοσιακές Ε-Τ διαφορές.

Για τους παραπάνω λόγους, η Τουρκία και αυτοί που την στηρίζουν πολιτικά σε αυτό το παιχνίδι που γίνεται επί δεκαετίες στις Ε-Τ σχέσεις και κυρίως πάνω από το Αιγαίο, εξ’ ανάγκης εγκατέλειψαν την ‘Άσκηση Πολιτικής υπό την Απειλή της Χρήσης Βίας’ προχώρησαν στο δόγμα της πολιτικής προσέγγισης Ελλάδας – Τουρκίας και στην επιδίωξη επίτευξης των πολιτικών στόχων μέσα από διαδικασίες όπως είναι:
• Ο διμερής πολιτικός διάλογος
• Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης
• Η οικονομική ενοποίηση των νησιών του Αιγαίου με τις απέναντι τουρκιές ακτές
• Η οικονομική ενοποίηση της τουρκικής με την ελληνική Θράκη
• Η δημιουργία κλίματος φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο λαών, μέσα από διαδικασίες ιστορικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης κυρίως του ελληνικού λαού, κλπ

Η πολιτική αυτή, υποστηρίζεται από τουρκικής πλευράς, χωρίς να έχει ανακοινωθεί καμία διάθεση υποχώρησης από τις πάγιες πολιτικές της θέσεις στα θέματα των γνωστών της διεκδικήσεών της στο Αιγαίο, ενώ μπορούμε να πούμε ότι αυτές έχουν αναβαθμισθεί ποιοτικά, αφού όλο και δυνατότερα, αλλά και συχνότερα ακούγονται φωνές από επίσημα χείλη στην Τουρκία για την υποχρέωση της Ελλάδας να αποστρατικοποιήσει τα νησιά του Αιγαίου, ιδιαίτερα τώρα που δεν υφίσταται τουρκική απειλή και ένταση στις Ε-Τ σχέσεις.

Η ‘Αγώνας της Μείωσης των Εξοπλισμών’ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας
Η Τουρκία, παρά το φαινομενικά ήπιο κλίμα στις Ε-Τ σχέσεις, συνέχιζε το μεγαλεπήβολο εξοπλιστικό της πρόγραμμα, των 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Στα μέσα του έτους 2000, άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα προβλήματα στην χρηματοδότηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων της Τουρκίας.
Η αδυναμία αυτή έγινε πιο εμφανής μετά την οικονομική κρίση της 22ας Νοεμβρίου 2000.
Η αδυναμία υλοποίησης μέρους των εξοπλιστικών προγραμμάτων από πλευράς της Τουρκίας, θεωρείται και ένας από τους κυριότερους λόγους που το εβραϊκό λόμπι που συντόνιζε τις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, απουσιάζει από το προσκήνιο στην νέα κυβέρνηση Μπους. Για τον ίδιο επίσης λόγο παρατηρείται η εξασθένηση των στρατιωτικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας και μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ το τελευταίο εξάμηνο.
Μετά από την εμφάνιση της κρίσης της 20ης Φεβρουαρίου 2001, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις αναγκάσθηκαν να προβούν σε δημόσια ανακοίνωση την 16η Μαρτίου για τη συμβολή του στρατού στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, με την υλοποίηση προγράμματος εξοικονόμησης πόρων μέσα από περικοπές δαπανών και από την αναθεώρηση του εξοπλιστικού τους προγράμματος.
Μετά από αυτή την ανακοίνωση αυτή του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, άρχισαν σποραδικά να δημοσιεύονται άρθρα για την αναθεώρηση διαφόρων εξοπλιστικών προγραμμάτων των ΤΕΔ.
Δύο περίπου ημέρες μετά την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στην Άγκυρα, όπου συζητήθηκε μεταξύ άλλων και το θέμα της μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας (ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών ανέφερε στους εκπροσώπου τύπου σε δηλώσεις που έκανε στην Άγκυρα, ότι η Ελλάδα αποφάσισε να αναβάλει την προμήθεια του μαχητικού αεροσκάφους Eurofighter), το τουρκικό ΓΕΕΘΑ προέβη σε δεύτερη ανακοίνωση αναβολής 32 εξοπλιστικών προγραμμάτων, που ισοδυναμούν σε μείωση των εξοπλιστικών δαπανών ύψους 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η ανακοίνωση δεύτερη ανακοίνωση του τουρκικού ΓΕΕΘΑ έγινε για να διαφυλαχθεί το φιλολαϊκό πρόσωπο του τουρκικού στρατού και να αποφευχθούν αντιδράσεις του λαού εναντίον του στρατού, ο οποίος σημειωτέον είναι ο βασικός υπεύθυνος της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Τουρκία, αλλά και της πρόκλησης της τελευταίας οικονομικής κρίσης.
Πάντως υπάρχουν ενδείξεις ότι η ανακοίνωση του τουρκικού ΓΕΕΘΑ έγινε για να διευκολύνει κάποιες κινήσεις που γίνονται στην Ελλάδα, στο κρίσιμο ζήτημα των εξοπλιστικών δαπανών, που την περίοδο εκείνη (πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου) αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην εξεύρεση επιχειρημάτων που θα δικαιολογούσαν κάποιες αποφάσεις μείωσης των δαπανών για την άμυνα.
Την ύπαρξη κάποιας ενεργού σχέσης μεταξύ των αποφάσεων των δύο χωρών, αποδεικνύει και το από 17 Απριλίου 2001 δημοσίευμα της εφημερίδας Μιλλιέτ που αναφέρεται στην αναβολή προμήθειας από πλευράς των ΤΕΔ των αρμάτων Λέοπαρντ, σε συνδυασμό με αντίστοιχη απόφαση της ελληνικής πλευράς. Το ως άνω δημοσίευμα στηρίζεται σε πηγή του τουρκικού ΓΕΕΘΑ.

Και οι Σελτζούκοι Τούρκοι ειρηνικά μετανάστευσαν στο Βυζάντιο…. ….Αλλά μετά….

Ειρηνική και Πολεμική Μετανάστευση
Η κινητικότητα των λαών, ιστορικά ποτέ δεν διακόπηκε


του Γιώργου Ανεστόπουλου
Μόλις τέλειωναν οι πόροι σε μια περιοχή (είτε απο υπερεκμετάλλευση, είτε για περιβαλλοντικούς λόγους, είτε πολεμική καταστροφή, είτε λόγω υπερπληθυσμού, είτε για οποιονδήποτε λόγο) , οι τοπικοί λαοί απλά (και αναγκαστικά) μετανάστευαν.
Την αρχή έκαναν πάντα λίγοι τολμηροί πιονιέροι που κατά κανόνα...γίνονταν πάντα ευπρόσδεκτοι από την νέα τους κοινωνία υποδοχής και η ζωή πολλών από αυτών βελτιώνονταν θεαματικά σε σχέση με τον πρότερο βίο τους στην παρηκμασμένη πατρίδα.
Τα νέα τους σύντομα ξεσήκωναν κι άλλους συντοπίτες τους. Έτσι, λίγοι λίγοι στην αρχή και κατόπιν μαζικότερα, κινούσαν τα καραβάνια των εξαθλιωμένων μεταναστών για άλλες πιο πλούσιες πολιτείες.
Στην αρχή ειρηνικά…Μα μόλις η νέα περιοχή «έκλεινε» τα σύνορά της στους όλο και πολυπληθέστερους μετανάστες παρίες των άλλων εθνών… πολεμικά πλέον.
Στην αρχή πχ οι Ρωμαίοι επέτρεπαν στα Γερμανικά Φύλλα να καλλιεργούν εκτάσεις εντός των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Όταν όμως αυτοί άρχισαν να είναι όλο και πιο πολυπληθείς, όλο και πιο επιθετικοί και διεκδικητικοί, τότε η Ρώμη άρχισε να τους «κλείνει την πόρτα». Και τότε φυσικά άρχισε ο «Μεγάλος Κίνδυνος για την Αυτοκρατορία».
Ανάλογα φερόταν πάντα ιστορικά κάθε μα κάθε Πολιτεία.

Επιβίωση: ο Υπέρτατος Ρυθμιστής
Πάντα ήταν θέμα επιβίωσης. Και το ένστικτο της επιβίωσης είναι ο πιο αδίστακτος κι ο πιο ισχυρός σύμβουλος. Ένθεν κακείθεν.
Τι διαφορετικό υπάρχει τάχα στο τώρα, στο σήμερα;
Τίποτε απολύτως. Οι ίδιοι Νόμοι Φυσικής Επιβίωσης ισχύουν όπως πάντα.
Ακόμη - και για την ώρα - είμαστε στην φάση που οι «εκτός Νυμφώνος του Ανεπτυγμένου Βορρά» Μετανάστες έρχονται ειρηνικά επιθυμώντας να περάσουν τα σύνορα και να «εγκατασταθούν στην Γη της Επαγγελίας».
Κι εφόσον ο «γηρασμένος» Βορράς έχει ανάγκη απο νέο αίμα και εργασιακό δυναμικό, ακόμη δέχεται τις «εισροές». «Κλωτσάει», διαμαρτύρεται, αντιδρά, μα στην πράξη εξακολουθεί να τις δέχεται.
Αλλά να που ήδη μπήκε στην «κρίσιμη ενδιάμεση φάση της επιλογής» των μεταναστών που θα γίνουν δεκτοί. Που θα πάρουν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα».
Γίνεται λόγος πλέον για αποδοχή μόνον των ειδικοτήτων που έχει ανάγκη ο Βορράς.
Η τρίτη φάση όμως είναι ο «Κορεσμός». Τότε που ο Βορράς θα φτάσει στο σημείο να πει
«Τέλος. Οχι άλλο. Αρκετά. Τα κενά μας γεμίσανε».
Το ότι θα το πει σύντομα είναι Ηλίου Φαεινότερον. Πάντα αναγκάζονταν να το πουν κάποια στιγμή οι Πολιτείες Υποδοχής.
Αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει φυσικά, ότι θα σταματήσουν όμως και οι «ενδιαφερόμενοι» να κρούουν τη «Θύρα για να εισέλθουν».
Τουναντίον. Θα είναι δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) εκατομμύρια περισσότεροι οι ενδιαφερόμενοι, δεδομένης της υπεργεννητικότητάς τους απο τη μια, της πλήρους καταστροφής των πόρων των εθνών τους από την άλλη και της απορρέουσας εξαθλίωσής τους ως αναγκαστικό επακόλο
Και η πείνα τότε, συνοδευόμενη από το πολιτικά «εσκεμμένο» (ενισχυτικό) μπόλιασμα της Σύγκρουσης των Πολιτισμών θα μετατρέψει τους εξαθλιωμένους μετανάστες σε έναν ενιαίο σκληρό στρατό που θα νοιώθει την κατάλυση του Βορρά ως την μοναδική φυσική διέξοδο για την επιβίωσή τους.
Όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα ιστορικά.
Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον.
Πάντοτε, αυτός που πίσω του είχε την πείνα και την εξαθλίωση να τον ωθεί μπροστά στην Πρώτη Γραμμή του πολέμου διεκδικώντας τροφή, στέγη, νερό είχε τα ισχυρότερα κίνητρα για να πολεμήσει και να θυσιάσει λυσσασμένα, αποφασισμένα και χωρίς δεύτερη σκέψη την ζωή του.

Βορράς και Μετανάστευση
Η μετανάστευση ήταν πάντα σύμφυτη με την Πορεία της Ανθρώπινης κοινωνίας. Αρκεί να θυμηθούμε την μεγάλη πορεία του Αφρικανικού ανθρωποπίθηκου μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν προς Βορράν.
Ή τις επί χιλιάδες χρόνια μετακινήσεις των Ινδοευρωπαϊκών φυλών προς δυσμάς και Βορράν κατά κανόνα.
Ή και το πέρασμα του Βερίγγειου από την Ευρασία στην Αμερική πριν χιλιάδες χρόνια, πέρασμα που έδωσε τις χιλιάδες φυλές των Ινδιάνων της Αμερικανικής Ηπείρου.
Ή και τις μετακινήσεις των Ξανθών φυλών των Γαλατών, Γότθων, Σαξόνων, Βίκινγκς, Σλάβων, Ρως και άλλων.
Ή και τις μετακινήσεις εκατομμυρίων χριστιανών από τις Οθωμανικές περιοχές των Βαλκανίων προς τον Χριστιανικό Βορρά και Δύση.
Ή και τα εκατοντάδες εκατομμύρια Μεταναστών από κάθε Φυλή που έχουν συρρεύσει στην Αμερικανική Ήπειρο τους τελευταίους αιώνες.
Η μετανάστευση και η ανθρώπινη κινητικότητα δεν έχει τέλος στην Ανθρώπινη ιστορία. Και πάντα, μα πάντα πίσω της κρυβόταν η «πείνα» και η συνακόλουθη εναγώνια και δη αποφασιστική αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της η Ευρώπη απορρόφησε χιλιάδες μεταναστευτικά κύματα.
Εάν εστιάσουμε δε στα τελευταία εξήντα χρόνια θα εντοπίσουμε εν αρχή τα εκατομμύρια μεταναστών που μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο στράφηκαν από την υπανάπτυκτη ευρωπαϊκή περιφέρεια προς την ανεπτυγμένη Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, τα επίσης εκατομμύρια μεταναστών από πρώην ευρωπαικές αποικίες, τα επίσης εκατομμύρια πολιτικούς πρόσφυγες του Ψυχρού Πολέμου, τις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων των πολέμων στα Βαλκάνια την δεκαετία του '90.
Μα το χειρότερο «Μεταναστευτικό Κύμα» και δη εφάμιλλο σε ένταση πίεσης με τις αρχαίες εποχές των Ινδοευρωπαϊκών εισβολών ή και των Προ και ΜεσοΜεσαιωνικών βρίσκεται ήδη ενώπιον του Βορρά.
Τόσο ο ΟΗΕ όσο και η ΕΕ έχουν προβλέψει μετά βεβαιότητας πως ο Βορράς πρέπει να προετοιμαστεί για την «Μεγάλη Μετανάστευση».
Ή αλλιώς, όπως ωμά θα έπρεπε να την ονομάσουμε, την «Μεγάλη Εισβολή».
Ίσως δεν είναι και τόσο «κομψός» ο όρος, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «αδόκιμος».

Οι Ορδές της Κλιματικής Κατάρρευσης
Όταν ο Νότος καίγεται, όταν οι Έρημοι γιγαντώνονται, όταν εξαφανίζονται τα καλλιεργήσιμα εδάφη, τα δάση και το πόσιμο νερό, τότε η πείνα, η δίψα, οι ασθένειες, η εξαθλίωση κι ο θάνατος καταπλακώνουν τις κοινωνίες των ανθρώπων. Η μιζέρια και ο φόβος δεν τους αφήνουν καμία αισιοδοξία κι ελπίδα για την ζωή τους σε αυτά τα μέρη. Μόνη τους καθημερινή επιλογή η κλοπή, η παραβατικότητα και ο φόνος για να βρούν κάτι να φάνε και να επιβιώσουν.
Και τότε αρχίζει η «Μεγάλη Μετακίνηση». Σαρώνοντας ότι βρουν μπροστά τους. Ο άνθρωπος τότε δεν καλλιεργεί. Παρά καταναλώνει ότι βρει μπροστά του. Ουσιαστικά «σαρώνει σαν ακρίδα» ότι βρεθεί στο διάβα του και όποιον έχει την ατυχία να του εναντιωθεί (για να προστατεύσει κι αυτός το βιός του). Σκοτώνει και λεηλατεί για να κλέψει πόρους επιβίωσης. Όποιος λαός βρεθεί στο διάβα του εξοντώνεται και υποδουλώνεται. Κυριαρχεί ο Νόμος της Επιβίωσης του ισχυροτέρου. Οι Μάζες μετατρέπονται σε πεινασμένες οργισμένες Ορδές και αυτές σε Επιθετικούς Στρατούς.
Αυτή την «Μανιασμένη Επίθεση» θα υποστεί εκ των πραγμάτων και ο Βορράς σύντομα.
Κι αυτό δεν είναι Εσχατολογική Προφητεία παρά Ιστορική και αντικειμενικά προβλέψιμη προοπτική. Ακόμη δε χειρότερα, ήδη «Ορατή Βεβαιότητα».

Ελλάδα: Η Πρώτη Γραμμή
Ποτέ μα ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Βασική Πύλη γι' αυτόν τον Βορρά είναι η Ελλάδα.
Όλα αυτά τα «Πολεμικά Μεταναστευτικά Κύματα» θα προσκρούσουν, για μια ακόμη πολλοστή ιστορικά φορά, στον Αμυντικό Κυματοθραύστη της Ελλάδας – «δια χειρός Τουρκίας» φυσικά που ούτε έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να μας δημιουργεί εσκεμμένα σοβαρά πολεμικά προβλήματα.
Η Ελλάδα θα μετατραπεί στην Κόκκινη Πρώτη Γραμμή του Βορρά σε αυτή την διαρκή και ανελέητη επίθεση.
Για μιαν ακόμη φορά οι Κρίσιμες Μάχες για την σωτηρία του Ανθρώπινου – και δη Ευρωπαϊκού – Πολιτισμού θα δοθούν και πάλι σε Ελληνικά εδάφη. Η ιστορία θα επαναληφθεί για πολλοστή φορά. Να εύχεται μόνον ο Βορράς αυτές οι Κρίσιμες Μάχες να είναι Μαραθώνας και Σαλαμίνα και όχι Μάτζικερτ.
Θα είμαστε άραγε μόνοι για μιαν ακόμη φορά στην Ιστορία μας; Έτσι δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα όσο η ΕΕ αρνείται να συστήσει Κοινή Στρατιωτική Δύναμη και Δυνάμεις Ασφαλείας που θα φρουρούν τα Ελληνικά (ευρωπαϊκά) σύνορα. Κι ο λόγος φυσικά είναι το ότι εν τοιαύτη περιπτώσει θα ερχόταν με μαθηματική βεβαιότητα και άμεσα σε πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Και ο Βορράς πάντα «στήριζε» την Τουρκία.
Άλλωστε, ήδη βρισκόμαστε καθημερινά μόνοι ανάμεσα Σφύρας και Άκμονος στα Ευρωπαϊκά «Ανθρωπιστικά Fora» και Δικαστήρια βαλλόμενοι πανταχόθεν με αφορμή τους δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες που αποβιβάζονται ετσιθελικά και εγκαθίστανται κάθε χρόνο στα νησιά και στη χώρα μας σε συνθήκες απολύτου ένδοιας.
Συνεπώς, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη τάχιστα να αναπτύξει εξαιρετικά ισχυρές Δυνάμεις Ασφαλείας και Ένοπλες Δυνάμεις που θα της προσδώσουν «Αμυντική Αυτάρκεια και αποτελεσματικότητα» στις επερχόμενες αδυσώπητες εισβολές καθώς και να βελτιώσει δραστικά, τολμηρά και αποφασιστικά το «Δόγμα Συμμαχιών» της (πχ βλ. Ρωσία) εφόσον οι Δυτικοί της Σύμμαχοι εξακολουθούν για μια ακόμη πολλοστή ιστορικά φορά να μην την «στηρίζουν σθεναρά και έγκαιρα» - αντιθέτως να της «υποσκάπτουν διαρκώς την Εθνική Ασφάλεια και την Εδαφική Ακεραιότητα».

Παραδίδοντας ατόφιο το Έθνος στα παιδιά μας
Κλείνοντας, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αναρωτηθούμε :
Κάποτε υπήρξε ένας Μιλτιάδης, ένας Θεμιστοκλής, ένας Λεωνίδας, ένας Κίμωνας για να σταματήσουν τις Επιτιθέμενες Ασιατικές Ορδές.
Σήμερα τάχα, υπάρχει κανείς στην Ελλάδα ;
Τι θέση έχει δώσει άραγε τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ελληνική Κοινωνία και η Πολιτεία των Πολιτικών στους Αξιωματικούς των Δυνάμεων Ασφαλείας της και των Ενόπλων της Δυνάμεων ώστε να αναδειχθούν μέσα από τις τάξεις τους οι Νέοι Πολέμαρχοι;
Μήπως τους διατηρεί ακόμη κι επίμονα σε μια (επιβαρυντική για την «Βιωσιμότητα του Έθνους») «ιδιότυπη Πολιτειακή Καραντίνα»;
Μήπως όταν πάει να «αναδειχθεί» κάποιος Ηγέτης Στρατιωτικός, η Ελληνική Πολιτεία αντί να τον προωθήσει στην Πολιτική τον «κλαδεύει απαξιωτικά» σε κάποιες «Κρίσεις»;
Μήπως η Ελληνική Πολιτεία επί δεκαετίες απαξιώνει τον «Πατριωτισμό» εξοβελίζοντάς τον στο Πυρ το Εξώτερον της Πολιτικής και δη σε μια ιδιόμορφη Κοινωνική Εξορία;
Λαμβάνει μήπως κανείς υπόψιν του πως και στα τέλη του 19ου αιώνα σε κάπως παρόμοια κατάσταση βρισκόταν η χώρα και ακολούθησε η «Γνωστή Εθνική πανωλεθρία του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897»;
Θυμάται μήπως κανείς ότι και προπολεμικά παρόμοιους διωγμούς και απαξίωση υφίσταντο οι Έλληνες Αξιωματικοί και ότι η Εικόνα του Ελληνικού Στρατού σώθηκε τότε χάρη στο Υψηλό αυθόρμητο πολεμικό φρόνημα των Ελλήνων Στρατιωτών στα Μέτωπα του '40;
Συνειδητοποιεί κανείς τάχα αυτόν τον εξαιρετικά επίφοβο «Κοντινό Εθνικό Κίνδυνο» του «Κλιματικού Πολέμου»;
Αλλά γιατί να τον συνειδητοποιήσουν οι «Οικονομικοί και Πολιτικοί Κρατούντες»;
Βλέπεις, τις δύσκολες Εθνικές Στιγμές αυτοί και οι ευγενείς γόνοι τους ιστορικά «την κάνουν πάντα» προς τις «Ασφαλείς Μητροπόλεις του Βορρά».
Ο Λαός, τα Παιδιά της Φτωχολογιάς και των Πατριωτών είναι που μένουν πάντα πίσω να πολεμήσουν και να υποστούν τα πάνδεινα.
Άντε και οι «Μαυραγορίτες» που αγωνιούν να σκυλέψουν τα πτώματα των Ελλήνων Αγωνιστών.
Οι Κοτζαμπάσηδες και οι Μαυροκορδάτοι επιστρέφουν πάντα μετά τον Πόλεμο, όταν είναι ασφαλή τα πράγματα για να καρπωθούν τα Οφίτσια και τα Οικονομικά Οφέλη από την «Ανασυγκρότηση της Χώρας».
Να αναλάβουν τις «Προμήθειες και τα Δημόσια Έργα», τις «Απευθείας Αναθέσεις», τα «Υπουργεία», να «απομυζήσουν τις επιδοτήσεις» εις βάρος για μια ακόμη φορά της φτωχολογιάς - όσων τουλάχιστον θα έχουν επιζήσει.
Και φυσικά – όπως ανέκαθεν συνέβαινε - για να πολεμήσουν δόλια και να διώξουν τους Οπλαρχηγούς και τους Αγωνιστές από την Πολιτική Κονίστρα ώστε απερίσπαστοι να ξαναδιασπαθίσουν την έρμη τη χώρα.
Εκείνη είναι η φάση που οι Μαυροκορδάτοι δικάζουν τους Καραϊσκάκηδες και ρίχνουν στα μπουντρούμια τους Κολοκοτρώνηδες.
Η Επόμενη Πενταετία θα δείξει πολλά. Πάρα πολλά.
Μα το κυριότερο που θα δείξει είναι εάν διδαχτήκαμε τίποτε από την ιστορία μας για το πώς κερδίζεται και πως «διατηρείται ένα Έθνος».
Το τραγικό είναι ότι τα πράγματα διεθνώς κινούνται εξαιρετικά γρήγορα.
Πολύ πιο γρήγορα απ' ότι μπορεί να απορροφήσει και ν' «ανταπεξέλθει» η «Ραστώνη», ο «Αντιπατριωτισμός» και ο «Ωχαδερφισμός» της Ελληνικής Πολιτικής και ίσως ίσως της ίδιας της Ελληνικής Κοινωνίας.
Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα.

Δώστε μας την Ε.Ε. να σας δώσουμε το ΝΑΤΟ;


Sabah (23/11/2008)
Του Muharrem Sarıkaya

Άραγε, η Κύπρος όντως βρίσκεται κοντά σε μια λύση, όπως μας εμφανίζουν; Οι δύο ηγέτες της Κύπρου, οι οποίοι προέρχονται και οι δύο από την Αριστερά, στο θέμα μιας φόρμουλας επίλυσης έχουν την ίδια άποψη; Σύμφωνα με την αντίληψη που έχουμε αποκομίσει, ακούγοντας στην Άγκυρα τον Ταλάτ, δεν μας επιτρέπεται να απαντήσουμε θετικά στα ερωτήματα αυτά.
Αν και ο Χριστόφιας στη διεθνή κοινότητα δίνει την εντύπωση ότι «συμφωνεί» με τον Ταλάτ, εντούτοις γίνεται φανερό ότι, σύμφωνα με την...πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων, δεν είναι διόλου έτσι. Μάλιστα, μπορούμε να συναγάγουμε ότι η διαδικασία των συνομιλιών έχει επιστρέψει στην εποχή του Παπαδόπουλου.
Ο λόγος για το συμπέρασμα αυτό ήταν η ομιλία του Ταλάτ στο TEPAV, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και οι δηλώσεις του άμα τη επιστροφή του στο νησί… Ο Ταλάτ είναι δυσαρεστημένος από τη μετάβαση του Χριστόφια στη Μόσχα και την υπογραφή μνημονίου με το Ρώσο Πρόεδρο, πράγμα που αποτελεί εμπόδιο στη λύση.
Όμως, η ε/κ πλευρά το παιχνίδι αυτό, το είχε παίξει και στο παρελθόν. Είχε καταφέρει να δείχνει ότι είναι υπέρ μιας λύσης και ακολούθως να οδηγεί την υπόθεση στο ανεπίλυτο. Ωστόσο, το αντίκρισμα του παιχνιδιού αυτού δεν ήταν κάποια κύρωση προς την ε/κ πλευρά. Απεναντίας, αυτή επιβραβεύτηκε.
Στην κατάσταση αυτή, πώς θα εξασφαλισθεί μια μόνιμη συμφωνία στο νησί; Θα μπορέσει να βρεθεί μια τρίτη λύση; Είναι πολύ δύσκολο, στο μέτρο που όλοι παίζουν για το θεαθήναι και καταβάλλουν προσπάθειες, προκειμένου να βρεθούν ένα βήμα μπροστά στην επόμενη περίοδο. Διότι στους στόχους και των δύο πλευρών υπάρχει η περίοδος του Δεκεμβρίου 2009.
Την ημερομηνία αυτή, η Ε.Ε. θα εξετάσει εάν η Τουρκία έχει φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο. Αν έως τότε δεν έχει εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, οι οποίες απορρέουν από το Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο της Τελωνειακής Ένωσης και δεν έχει ανοίξει τους λιμένες και αερολιμένες της στα πλοία και στα αεροσκάφη με κυπριακή σημαία, και αν δεν έχει ομαλοποιήσει τις σχέσεις της [με την Κύπρο], τότε στην Έκθεση Προόδου της Ε.Ε. η θέση της Τουρκίας, όσον αφορά την ένταξη, θα επανεξετασθεί.
Εξάλλου, η Γαλλία έχει μπλοκάρει πέντε διαπραγματευτικά κεφάλαια και οι Ε/κ άλλα οκτώ, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι ενταξιακές συνομιλίες θα έχουν λήξει οριστικά. Όσο και αν διαφαίνεται ότι η Ε.Ε. δεν επιθυμεί τα πράγματα να οδεύσουν προς την κατάσταση αυτή, εντούτοις οι εξελίξεις που θα προκύψουν, θεωρείται βέβαιο ότι εκεί θα τα οδηγήσουν.
Πάντως, απέναντι σε αυτό, η Τουρκία δεν είναι εντελώς αδύναμη. Υπάρχει το ατού του ΝΑΤΟ… Διότι τον επόμενο χρόνο το ΝΑΤΟ θα εορτάσει τα 60 χρόνια της ίδρυσής του και θα λάβει σοβαρές αποφάσεις όσον αφορά το θέμα της «διεύρυνσης και του στρατηγικού του οράματος».
Στο πλαίσιο αυτό συζητείται η ένταξη της Κύπρου στην Ατλαντική Συμμαχία και η μεταβίβαση των δικαιωμάτων εγγύησης της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Αγγλίας στο ΝΑΤΟ. Εάν η ‘’ε/κ διοίκηση’’ μπλοκάρει το χρονοδιάγραμμα ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε και δεν κάνει ένα βήμα για την επίλυση του Κυπριακού, τότε και η Άγκυρα θα προβάλει βέτο στην ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία ίσως ενθαρρύνει τους Ε/κ, επειδή βλέπει το ενδεχόμενο αυτό. Όμως, αυτό πρέπει να το δουν, όχι μόνο η Ε.Ε., αλλά και οι σύμμαχοι της Τουρκίας.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Μουμτάζ Σοϊσάλ (παλιός σύμβουλος του Ντενκτάς), η διεθνής κοινότητα πρέπει να ασκήσει πιέσεις στην ε/κ πλευρά λέγοντας: «Αν και αυτή τη φορά χαλάσεις τα πράγματα, τότε θα αναγνωρίσω την ΤΔΒΚ». Μάλιστα πρέπει να κάνει και συγκεκριμένα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Ο ίδιος αναφέρει ακόμη ότι η καλύτερη λύση θα βρεθεί με την εξής φόρμουλα: «Στο νησί πρέπει να δημιουργηθούν δυο κράτη, τα οποία θα αναγνωρίσουν άμεσα το ένα το άλλο, και να υπογραφούν συμφωνίες συνεργασίας σε διάφορους τομείς, όπως της μη επίθεσης, της μετεωρολογίας και της εναέριας κίνησης. Είναι πιο εύκολο η λύση αυτή να γίνει αποδεκτή από όλο τον κόσμο…»
Εμείς νομίζουμε ότι τα πράγματα οδεύουν με ταχύτητα προς τη φόρμουλα αυτή, την οποία υποστηρίζει εδώ και χρόνια ο Σοϊσάλ…
Αναδημοσίευση από το http://geopolitics-gr.blogspot.com

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και τι σημαίνει για την Κύπρο και την Ελλάδα


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Toν Σεπτέμβριο του 2009 προγραμματίζουν, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, να επαναφέρουν σε δημοψήφισμα στην Κύπρο μια μορφή του σχεδίου Ανάν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι πάμπολλοι φίλοι τους στους ιθύνοντες κύκλους Αθηνών και Λευκωσίας. Η επιδίωξη είναι να ανοίξει πανηγυρικά ο δρόμος της Τουρκίας προς την ΕΕ στη συνάντηση κορυφής της ‘Ενωσης, τον Δεκέμβριο 2009. Αν άλλωστε υπερψηφισθεί ένα νέο σχεδίου Ανάν ή Μπανάν, που θα παρουσιασθεί δήθεν ως σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ, η Τουρκία θα αποκτήσει «από το παράθυρο», μέσω δηλαδή της θεσμικής επιρροής που θα έχει στο «κυπριακό» μόρφωμα που θα προκύψει, πολλά από τα δικαιώματα του πλήρους μέλους της ΕΕ και καμμιά από τις υποχρεώσεις του. ‘Οπως επίσης και σημαντικούς μοχλούς πίεσης επί των Βρυξελλών.
Αν επιβληθεί μια τέτοια ρύθμιση στην Κύπρο, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και η ίδια η Ελλάδα, θα καταστούν εσαεί όμηροι της «καλής θέλησης» Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρας και Λονδίνου...(αλλά και της ανύπαρκτης σταθερότητας του βαθιά κλυδωνιζόμενου μεταψυχροπολεμικού διεθνούς «συστήματος»), προκειμένου να μην «ανατιναχθεί» μέσα στο αίμα η επιχειρούμενη ρύθμιση. Γιατί η ουσία της ρύθμισης Ανάν και των παραπλήσιων, των μόνων δηλαδή που βρίσκονται πραγματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λευκωσίας, είναι η κατάργηση του υφισταμένου σήμερα (παρά τις υποθήκες, τον εδαφικό ακρωτηριασμό και τις απειλές) αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κυπριακού κράτους (1).
Κανένα κράτος δεν συνιστά «απόλυτη» εγγύηση ασφάλειας ή ευημερίας για τους πολίτες του – στις σημερινές όμως (και ήδη ταχέως επιδεινούμενες) διεθνείς συνθήκες και σε αυτή την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η κατάργηση της κρατικής προστασίας μιας εθνικής ομάδας είναι συνταγή για καταστροφή και ανοιχτή πρόσκληση για κάθε επιβουλευόμενο – και δόξα τω Θεώ, η κολοσσιαία γεωπολιτική (αν όχι και γεωοικονομική) σημασία του «οικοπέδου» Κύπρος του εξασφάλισε άπειρους επιβουλευομένους στο διάβα της ιστορίας του. Μια ρύθμιση που καταλύει την κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ακόμη και στις ελεύθερες σήμερα περιοχές, αυτό ακριβώς που προβλέπουν τα συζητούμενα σχέδια, είναι συνταγή για τη μακροχρόνια τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως συνέβη με τους ‘Ελληνες της ‘Ιμβρου και της Τενέδου, παρά την προστασία που υποτίθεται ότι τους προσέφερε η συνθήκη της Λωζάννης.
Μια τέτοια «τουρκοποίηση», δεν θα επιχειρηθεί επειδή οι Τούρκοι είναι «βάρβαροι», αλλά γιατί θα την επιβάλλει αφεύκτως στην Τουρκία η ίδια η επιδίωξη ελέγχου του νησιού και θα την επιτρέψει ένα σχέδιο τύπου Ανάν. Δεν ζούμε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν ο Σουλτάνος μπορούσε να σεβασθεί ορισμένα δικαιώματα εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, που ούτε αυτός, ούτε οι ίδιες, σκεπτόντουσαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν ζητώντας δικό τους κράτος. Τότε, η μη διεκδίκηση της ελευθερίας ήταν όντως τρόπος επιβίωσης για τους ραγιάδες, σήμερα όμως είναι τρόπος καταστροφής (και αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να καταστρέψει μια εθνική ομάδα, στο συλλογικό υποσυνείδητο της οποίας κυριαρχεί πολύ περισσότερο η μακραίωνη περίοδος της αναγκαστικής δουλείας και την οποία έχουν προσπαθήσει συστηματικά να ενοχοποιήσουν γιατί «σήκωσε κεφάλι», γιατί διεκδίκησε την ελευθερία της). (2) Ο μόνος, μακροχρόνια ασφαλής τρόπος ελέγχου της Κύπρου από την Τουρκία, στις σημερινές επαναλαμβάνουμε και όχι τις προ 300 ετών συνθήκες, είναι η δραστική μεταβολή της δημογραφίας της, γιατί όσο η συντριπτική πλειοψηφία του πλκηθυσμού της είναι ‘Ελληνες, πάντα θα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και επειδή η Κύπρος δεν είναι ‘Ιμβρος ή Τένεδος, η προσπάθεια αλλαγής της δημογραφίας και η προσπάθεια να εκμεταλλευθούν οι δύο πλευρές τις όποιες ασάφεις της ρύθμισης θα οδηγήσει πιθανότατα από μείζονες εθνοτικές συρράξεις και θα απειλήσει σοβαρά την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (όλοι οι πόλεμοι στην Ευρώπη, μετά το 1945, προέκυψαν σε ζώνες «θολής», «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας). Αυτό συνέβη άλλωστε στο παρελθόν στην ίδια την Κύπρο, ως αποτέλεσμα των κακών συνθηκών του 1960, αλλά επίσης και σε όλη τη Μέση Ανατολή ή στην Ινδία, όπου δηλαδή οι Βρετανοί ανακατεύτηκαν σε θέματα κρατών και συνόρων (όπως συνέβη και με τη Γιουγκοσλαβία, όπου δεν προκάλεσαν τους πολέμους οι «τρελλοί», «εγκληματίες» εθνικιστές, αλλά ήταν η εξωτερική επέμβαση, με την αναγνώριση των Δημοκρατιών, τη διάλυση του κράτους και την επαναχάραξη των συνόρων, που έκανε αναγκαίους και επίκαιρους τους «τρελλούς» και τους «εγκληματίες»).
Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελλαδική και, ακόμα περισσότερο η κυπριακή κοινωνία, εύκολα στην ιστορία τους μετασχηματίζουν τις εξωτερικές πιέσεις σε εσωτερικές και συχνά βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις. Στην Κύπρο, μόνο η τραγωδία του 1974, αλλά και η ύπαρξη συγκεκριμένου και καθορισμένου κρατικού πλαισίου τα τελευταία 35 χρόνια, επέτρεψε μια ειρηνική πολιτική ζωή. Αν το πλαίσιο αυτό απειληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δεν θα γυρίσουμε και στις τόσο συνήθεις στην ιστορία μας, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Γενικότερα μιλώντας, η εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο κλονισμός του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι αμφιβολίες για το μέλλον της ΕΕ, καθιστούν σε αυτή την περίοδο ακραίο τυχοδιωκτισμό, την εγκατάλειψη των στέρεων, διεθνώς και ιστορικά δοκιμασμένων αρχών κρατικής κυριαρχίας, προς ώφελος παράξενων, «ανατολίτικων» και μετααποικιακών ρυθμίσεων που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας και του Κοσόβου. Αλλά σε αυτό το δρόμο μοιάζει να μπαίνει ευθύς εξ αρχής ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν δέχεται εκ περιτροπής προεδρία, ή η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου όταν δέχονται την εξωφρενική και μοναδική παγκοσμίως θέση κράτους χωρίς στρατό, χωρίς μέσο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της ίδιας της κυριαρχίας. Κράτος, παντού και πάντα, σημαίνει στρατός, για περισσότερα από διακόσια κράτη στον πλανήτη. ‘Υστερα, αν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είναι αληθινοί φίλοι θα ήθελαν κοινό στρατό, που είναι και εργαλείο οικοδόμησης κοιθνού κράτους. Αλλά πρόκειται για ψευτοπροσέγγιση, γι’ αυτό άλλωστε ούτε οι «κομμουνιστές» της Κύπρου, ή όπως τέλως πάντως θέλουν να ονομάζουν τους ευατούς τους, δεν κατάφεραν ούτε αυτοί, να έχουν ένα κοινό κόμμα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Στην άμμο λένε, μη χτίζεις παλάτια!

Εμπόδια στον δρόμο των Αγγλοαμερικανών
Πολλοί φίλοι υποστηρίζουν ότι τελικά θα αποδειχθεί αδύνατη η επιβολή τέτοιων ρυθμίσεων και, κυρίως, ότι θα τις τορπιλίσσει η Τουρκία με την αδιαλλαξία της (αυτό περίμεναν και το 2004, αλλά δεν συνέβη). Μπορεί να έχουν δίκηο. Ο γράφων δεν διεκδικεί δάφνες μέντιουμ ή προφήτη και η διεθνής κατάσταση χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλη αβεβαιότητα. Ο γράφων μπορεί να μην έχει μαντικές ικανότητες, διαθέτει όμως μνήμη. Θυμάται ότι καταφέραμε μόνοι μας να ανοίξουμε το κυπριακό γιατί μια υπό αμερικανικό έλεγχο Αθήνα συγκατατέθηκε μόνη της να αποδεχθεί την εμπλοκή της Τουρκίας και επέβαλε στη ξεσηκωμένη Κύπρο τις ανεφάρμοστες συνθήκες του 1960. Θυμάται ότι μεταξύ 2002-04 η συντριπτική πλειοψηφία της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής και εκδοτικής ελίτ υποστήριξε μια λύση τύπου Ανάν. ‘Οτι ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, από κοινού με τον ‘Αντρο Κυπριανού, τον Νίκο Κατσουρίδη και την πλειοψηφία των μελών του ΠΓ του ΑΚΕΛ τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής του σχεδίου Ανάν στην ιστορική συνεδρίασή τους, προτού η απόφασή τους ανατραπεί από τη βάση και τα στελέχη του ΑΚΕΛ (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν μπορούν αύριο να ακολουθήσουν άλλη πολιτική, κάτι που θα ήταν και πολύ φρονιμότερο από την άποψη του ίδιου του μέλλοντος, της ύπαρξης του κόμματός τους, αλλά δεν έχει συμβεί ακόμα αυτό). Παρατηρούμε επίσης ότι οι στόχοι των Αγγλοαμερικανών, όπως με σαφήνεια και ενάργεια περιγράφονται στα ντοκουμέντα του International Crisis Group επιτυγχάνονται ο ένας μετά τον άλλο (απομάκρυνση Τάσσου Παπαδόπουλου, κλονισμός του ενιαίου αμυντικού δόγματος), ενώ έχει εξαπολυθεί μια ιδεολογική και ψυχολογική επίθεση κατά του κυπριακού λαού, επίθεση που επιχειρεί αφενός να ενοχοποιήσει την εθνική συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, κύριου μέσου αντίστασης μιας χώρας που έχει υποστεί εισβολή και κατοχή, αφετέρου να ενσταλλάξει στον κυπριακό λαό την πεποίθηση ότι αν δεν δεχθεί την όποια λύση του προταθεί θα υποστεί τη διχοτόμηση (ενώ το ορθό είναι ότι, με την προτεινόμενη λύση, και διχοτόμηση θα έχει και θα χάσει το κράτος που έχει σήμερα!). Κάτω από τις συνθήκες αυτές θα ήταν αφροσύνη να θεωρήσει κανείς ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει γλυτώσει από τον κίνδυνο της κατάλυσής της. Ακόμη άλλωστε κι αν γλυτώσει το μοιραίο, η Δημοκρατία θα πληρώσει ακριβό τίμημα για τις μείζονες υποχωρήσεις που έκανε ο κ. Χριστόφιας, προτού αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις (!), και για το σύνολο των πολιτικών λαθών και του ιδίου και όλου του πολιτικού κόσμου της Κύπρου και της Ελλάδας.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Για μια ανάλυση του πως το σχέδιο Ανάν ή μια παρόμοια λύση του κυπριακού συνιστά κατάλυση του κυπριακού κράτους, καθιστώντας την πλειοψηφία του πληθυσμού μειοψηφία στα κέντρα αποφάσεων και στερώντας το δημιουργούμενο κυπριακό «κράτος» από το δικαίωμα αυτοάμυνας (στρατός) και όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των κρατών, βλ. τα βιβλία μας Η αρπαγή της Κύπρου (Λιβάνης 2004) ή Η Κύπρος σε παγίδα (Λιβάνης 2008) ή το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη Γιατί ξαναλέμε «όχι» στο σχέδιο Ανάν στην Καθημερινή της Κυριακής 2.5.2004

(2) «Ελευθερία» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει για μας κρατική υπόσταση, ανεμπόδιστη άσκηση κρατικής κυριαρχίας, περιοριζόμενη μόνο από τα δικαιώματα που θα πρέπει να δοθούν σε μια μειονότητα. Τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να αναιρούν την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με άλλα λόγια δεν επιτρέπεται ως αποτέλεσμα της λύσης να μειώνεται η σήμερα υπάρχουσα και ασκούμενη νοτίως της πράσινης γραμμής κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ή τα διεθνή τους δικαιώματα. Αυτή είναι η, αντικειμενικά και όχι πολιτικά ή ιδεολογικά ή ψυχολογικά ορισμένη «κόκκινη γραμμή» που διαχωρίζει μια λύση, καλή ή κακή, από μια «ρύθμιση» προορισμένη να σκάσει προκαλώντας μια νέα, πιο τραγική και αιματηρή φάση του «κυπριακού ζητήματος» και της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Φυσικά, καταχρηστικά κάπως ταυτίζουμε εδώ «κράτος» και «ελευθερία». Αν όμως για την ελευθερία των Ελληνοκυπρίων δεν επαρκεί η ύπαρξη κράτους, χωρίς κράτος είναι αδύνατη η ελευθερία. Το πρόβλημα των προτεινόμενων ρυθμίσεων για το κυπριακό συμπύκνωσε έξοχα ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος στο ιστορικό διάγγελμά του του Απριλίου 2004: «Δεν παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο για να παραδώσω κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα».
ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

Αρπαγή περιουσιών Βορειοηπειρωτών στην Νίβιτσα

Άποψη της Χειμάρρας
Δελτίο Τύπου της Ένωσης Χειμαρριωτών
Από το περασμένο Σάββατο, οι κάτοικοι του χωριού Νίβιτσα της ιστορικής επαρχίας Χειμάρρας, έχουν παρατήσει τα σπίτια τους και φυλάνε την γη τους στην περιοχή της Κακομαίας. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν όταν οχήματα και μηχανήματα της εταιρίας η οποία παρανόμως έχει λάβει άδεια ανέγερσης τουριστικού συγκροτήματος, προσπάθησαν να εισέλθουν στον χώρο και να ξεκινήσουν εργασίες. Οι κάτοικοι του χωριού συγκεντρώθηκαν και απέκλεισαν τον δρόμο με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν συμπλοκές αρχικά με τα όργανα της τάξης και έπειτα με τους άνδρες της ιδιωτικής ασφάλειας της εταιρίας.
Σύμφωνα με καταγγελίες των τοπικών αρχόντων της περιοχής, οι υποτιθέμενοι...«σεκιουριτάδες» είναι στο σύνολό τους πρώην κατάδικοι και καταζητούμενοι για ποινικά εγκλήματα. Οι συμπλοκές είχαν σαν αποτέλεσμα μικροτραυματισμούς ακόμη και ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών καθώς και συλλήψεις 9 ατόμων από τα οποία τα 4 παραμένουν στα κρατητήρια. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκεται και ο δημογέροντας του χωριού, Κλεομένης Μπαντζάρης. Οι εξελίξεις αυτές βρίσκουν τον πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής ενωμένο και έτοιμο να προσέλθει στον ιερό αγώνα ενάντια στις μεθοδεύσεις. Είναι άλλωστε δεδομένο πως το πρόβλημα της Νίβιτσας είναι μόνο η αρχή ενός παράνομου σχεδίου κατασκευής τουριστικών συγκροτημάτων σε ολόκληρη την παραθαλάσσια περιοχή από την Νίβιτσα μέχρι την Παλάσα με παράλληλο εκτοπισμό των νόμιμων ιδιοκτητών.

Η Ένωση Χειμαρριωτών καταδικάζει τις πρακτικές του αλβανικού κράτους και παρακράτους, και δηλώνει πως οι κινητοποιήσεις θα είναι συνεχείς και έντονες μέχρι να δικαιωθεί ο αγώνας, ενάντια στις μεθοδεύσεις που αποσκοπούν στην υφαρπαγή των περιουσιών της επαρχίας Χεμάρρας.

Για ακόμη μία φορά ζητάμε από το αλβανικό κράτος να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώμτα και τους νόμους του.

Ζητάμε από την ελληνική κυβέρνηση και σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και να αντιμετωπίσει τις αλβανικές μεθοδεύσεις.

Ζητάμε από το ελληνικό κοινοβούλιο να αναλογιστεί τις συνθήκες τις οποίες υπομένουν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου πριν να ψηφίσει την κύρωση του συμφώνου σύνδεσης της Αλβανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ζητάμε από τους διεθνείς οργανισμούς να υποχρεώσουν την Αλβανία να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις συμβάσεις τις οποίες έχει υπογράψει

Ο Ελληνισμός της περιοχής αντιστάθηκε επί αιώνες στους κατακτητές από όπου και αν αυτοί προήλθαν και θα συνεχίσει να μάχεται για την διαβίωσή του και διαφύλαξη της τιμής και αξιοπρέπειάς του.
Αναρτήθηκε στο http://hellenic-affairs-forum.blogspot.com

27/11/08

Σκοπιανό: Η ώρα των ανατροπών

του κ. Ελευθέριου Καραγιάννη πρέσβη ε.τ.
(Ομιλία στο Βελλίδειο την 21η Νοεμβρίου σε εκδήλωση της “Ομάδας 21″)

Η ανάπτυξη ενός εθνικού θέματος όπως είναι η επιβουλή ορισμένων Σλάβων κατά της ιστορίας και του πολιτισμού της χώρας μας, απαιτεί πάρα πολλές ώρες και δεν είμαι βέβαιος ότι θα καλυφθούν και όλες οι πτυχές του ζητήματος. Για τον λόγο αυτό θα μου επιτρέψετε να αναφέρω τα γεγονότα τα οποία έζησα, ενδιαφέρουσες παραμέτρους και τις απόψεις και εκτιμήσεις μου.
Τα θέματα που θα θίξω αφορούν τις επίσημες διμερείς διαπραγματεύσεις της περιόδου 1990-1993, την πολιτική της Ελληνικής πλευράς και την αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων και τις ενδεχόμενες παραλήψεις μας, την προσπάθεια...διαμόρφωσης της Ελληνικής Κοινής Γνώμης από τα ΜΜΕ, την Αμερικανική πολιτική στο Σκοπιανό, την προϊστορία του γεωγραφικού προσδιορισμού, τις σχέσεις των Σκοπίων με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και την άποψη μου για την λύση του προβλήματος.
Ως γενική παρατήρηση θα ήθελα να αναφέρω ότι στο πρόβλημα αυτό, όπως και στα άλλα δύο εθνικά θέματα, το Βοριεοηπειρωτικό και το Κυπριακό- Ελληνοτουρκικά παρουσιάστηκε η ίδια σχεδόν παθογένεια εκ μέρους της χώρας μας, τουτέστιν, έλλειψη στρατηγικής, πολιτικού θάρρους, ρεαλισμού και ειλικρίνειας τόσο μεταξύ των πολιτικών όσο και μεταξύ των πολιτικών και του λαού.

Διμερείς επίσημες διαπραγματεύσεις και ανεπίσημη διαμεσολάβηση
Κατά την περίοδο 1990-1993 έλαβαν χώρα τρεις διμερείς επίσημες συναντήσεις μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων και μία διαμεσολάβηση του Προέδρου της Σερβίας.
Στα μέσα Νοεμβρίου του 19991 ο τότε Πρόεδρος των Σκοπίων απηύθυνε δισέλιδη επιστολή στον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος «ως ένδειξη καλής θέλησης και ετοιμότητας για έναρξη διαλόγου» και αφού αναφέρει τις τυπικές γενικότητες περί αρχών καλής γειτονίας και της λύσης των προβλημάτων δια μέσου των διαπραγματεύσεων, εκφράζει την πεποίθηση του ότι σε ένα τέτοιο πνεύμα μπορούν να βρεθούν αμοιβαία αποδεκτές λύσεις για μία σειρά ζητημάτων « Ανθρωπιστικού, Περιουσιακονομικού χαρακτήρα καθώς και όσον αφορά το ζήτημα της βίζας και παρόμοια, με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων». Κλείνοντας την επιστολή του ζητά από τον ΄Ελληνα Πρωθυπουργό να ενημερωθεί για τις απόψεις του για τα ζητήματα αυτά καθώς και για την δυνατότητα ανοίγματος διαλόγου για όλα αυτά και άλλα ζητήματα, προς το συμφέρον της παραπέρα συνεργασίας.
Η επιστολή αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για την πρώτη επίσημη διμερή συνάντηση μεταξύ των δύο πλευρών. Στις 5 Δεκεμβρίου 1991 μετέβην στα Σκόπια για να συζητήσω με τον Πρόεδρο των Σκοπίων τα διμερή θέματα τα οποία ήσαν:
α) εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας
β) διεκδίκηση μειονότητος στη χώρα μας και
γ) το θέμα του ονόματος.
Μετά πολύωρη διαπραγμάτευση η συζήτηση επικεντρώθηκε στο όνομα. Ο Πρόεδρος των Σκοπίων απαντώντας στην επιχειρηματολογία μου ανέφερε ότι ο όρος Μακεδονία έχει για τους κατοίκους του Κράτους του γεωγραφική μόνο έννοια καθ όσον «είναι Σλάβοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 7ο μ.χ αιώνα και ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική συγγένεια έχουν με τους Μακεδόνες», τονίζοντας ότι « το ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν ανήκει σε σας, αυτό είναι σαφές. Εσείς είσθε οι κληρονόμοι των αρχαίων Μακεδόνων». Πρόσθεσε δε και το εξής σημαντικό στοιχείο ότι « οι Σλάβοι της περιοχής των Σκοπίων εγκαταστάθηκαν εκεί τον 18ο αιώνα και επειδή διέφεραν από τους εκεί υπάρχοντες Σέρβους και Βουλγάρους έλαβαν το όνομα τμήματος του εδάφους για να μην απορροφηθούν από τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους». ΄Όταν τον ρώτησα «γιατί θα πρέπει ο Ελληνισμός να πληρώσει το τίμημα μίας ενδοσλαυϊκής διαφοράς» μου απήντησε « δυστυχώς έτσι έχει εξελιχθεί η ιστορία».
Την απάντηση που μου έδωσε ο Πρόεδρος των Σκοπίων την πολλές φορές ακόμη και ευρισκόμενος στο επανέλαβε εξωτερικό, εκτός από την φράση για απορρόφηση τους από τους Σλάβους γείτονες τους, την οποίαν επανέλαβε, εμμέσως πλην σαφώς, μετά από 18 χρόνια. περί τις αρχές του παρελθόντος Οκτωβρίου ο π. Υπουργός των Σκοπίων Φρτσκόφσκι σε συνέντευξη του στην εκπομπή «Ανιχνεύσεις». Επισημαίνω ότι η παραδοχή αυτή του Σκοπιανού Προέδρου ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από την Ελληνική πλευρά ως επιχείρημα έναντι των ξένων Κυβερνήσεων και ως απάντηση στις Σκοπιανές αιτιάσεις.
Θεωρώ χρήσιμο να προσθέσω το ακόλουθο γεγονός πού συνέβη όταν ήμουν Πρέσβυς στο Πακιστάν (1994-7) καθ΄ όσον θέτει εν αμφιβόλω τις προθέσεις και την ειλικρίνεια των λόγων του Προέδρου των Σκοπίων, δημιουργώντας σοβαρά ερωτηματικά ως προς τους πραγματικούς στόχους τόσον των Σκοπιανών όσον και αυτών που τους στηρίζουν και υποστηρίζουν. Ο Πρόεδρος των Σκοπίων είχε απευθύνει επιστολή στην τότε Πρωθυπουργό του Πακιστάν Μπεναζίρ Μπούτο με την οποίαν ζητούσε την έγκριση όπως επισκευθεί την χώρα της αρχαιολογική αποστολή των Σκοπίων για να μελετήσει τις ρίζες των προγόνων τους, δηλαδή των απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Πακιστανή Πρωθυπουργός μετά από συνεννόηση μου με τον αρμόδιο Σύμβουλο της, απήντησε αρνητικά, ενώ η εισήγηση μου προς τους αρμόδιους των Αθηνών όπως αποσταλεί ΄Ελληνας αρχαιολόγος ο οποίος θα μπορούσε να ενταχθεί σε μία από τις εκεί υπάρχουσες Ευρωπαϊκές αρχαιολογικές αποστολές, ώστε να εδραιώσουμε την παρουσία μας στον τομέα αυτό, έμεινε αναπάντητη.
Στις 3 Ιανουαρίου 1992 έλαβε χώρα στην Αθήνα συνάντηση τεχνικών αντιπροσωπειών των δύο Υπουργείων Εξωτερικών για συζήτηση των διμερών προβλημάτων. Η συνάντηση αυτή που διήρκεσε 2 ½ ώρες κατέληξε άδοξα όταν εθίγη το θέμα του ονόματος.
Στις Αρχές Μαϊου 1992 πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια η τελευταία διμερής συνάντηση, τρίτη στην σειρά, με τον Πρόεδρο των Σκοπίων. Το αντικείμενο της συνάντησης μας ήταν η έκφραση επιθυμίας του Ελληνα Πρωθυπουργού για ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων υπό την προϋπόθεση ότι θα επιλυθούν οι μεταξύ των δύο πλευρών διαφορές, ιδίως αυτή του ονόματος.
Περί το τέλος Μαϊου 1993 ο Πρόεδρος της Σερβίας, ο οποίος είχε συναντηθεί προ ολίγου χρόνου στην Αχρίδα με τον Πρόεδρο των Σκοπίων, ζήτησε να με συναντήσει στο Βελιγράδι. Κατά την συνάντηση μας, μου απεκάλυψε ότι κατά την συνάντηση των δύο Προέδρων στην Αχρίδα διεφάνη προθυμία του Προέδρου των Σκοπίων να αποδεχθεί συμβιβασμό ως προς το όνομα. Μετά από συνεννόηση με την Αθήνα ο Πρόεδρος της Σερβίας τηλεφώνησε στον Πρόεδρο των Σκοπίων και κατά την ημίωρη συνομιλία ο τελευταίος δέχθηκε να τροποποιήσει το Σύνταγμα και να ονομασθεί το Κράτος του «Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Συνεφωνήθη δε κείμενο Κοινού Ανακοινωθέντος το οποίο θα εδημοσιοποιείτο ευθύς ως οι συνομιλίες του Προέδρου των Σκοπίων με τα τοπικά κόμματα, του εξασφάλιζαν την απαιτούμενη Κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής. Η πρωτοβουλία αυτή δεν κατέληξε σε αποτέλεσμα καθ΄ όσον δεν επετεύχθη η αναγκαία πλειοψηφία.
Κατά το ως άνω διάστημα 1990-1993 υπήρξαν και δύο διεθνείς διαμεσολαβήσεις οι οποίες δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Η πρώτη ήταν του Υπουργού Εξωτερικών της Πορτογαλίας Πινέϊρο το 1992 με την πρόταση για «Νέα Μακεδονία» και η δεύτερη των συμπροέδρων της Διεθνούς Διάσκεψης για την πρώην Γιουγκοσλαβία Βάνς και Όουεν το 1993 με πρόταση για «Νόβα Μακεντόνια».
Η σημερινή διαδικασία μέσω του ΟΗΕ βασίζεται στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της 7ης Απριλίου 1993 υπ’ αριθ. 817 που αφορούσε την ένταξη των Σκοπίων στον ΟΗΕ και αναφέρει « Σημειώνει όμως ότι μία διαφορά έχει προκύψει επί του ονόματος του Κράτους η οποία απαιτείται να λυθεί προς όφελος της διατήρησης ειρηνικών και καλής γειτονίας σχέσεων στην περιοχή». Στην απόφαση αυτή στηρίχθηκε και η ως άνω πρωτοβουλία των Βάνς και Οουεν.

Πολιτική Ελληνικής πλευράς στο πρόβλημα.
Αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων και ενδεχόμενες παραλήψεις μας.
Η πολυσυζητημένη φράση γνωστού πολιτικού ότι «κανείς δεν θα θυμάται σε δέκα χρόνια το πρόβλημα του ονόματος» θα είχε μείνει στην ιστορία της χώρας ως μία από τις πλέον εύστοχες που ελέχθησαν ποτέ αν εμπεριείχε δύο ακόμη λέξεις «ποιο είναι» το πρόβλημα του ονόματος
Περισσότερο από μισό αιώνα, η Ελληνική πολιτική και διανόηση εξήντλησαν τις προσπάθειες τους στο να αποδείξουν την κυριότητα των ιστορικών μας τίτλων για την Μακεδονία, που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν επί αιώνες πλην ορισμένων Σλάβων τις τελευταίες δεκαετίες για τους γνωστούς λόγους, που αφορούν την Τσαρική και Σοβιετική Ρωσία όσο και τις Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και τώρα τους Σλάβους των Σκοπίων. Η πολιτική μας αυτή δεν απέδωσε καρπούς, τουλάχιστον τους αναμενόμενους, διότι, βασικώς, εξισώσαμε την θέση μας με αυτήν των Σλάβων, ενώ μπήκαμε στην λογική των διλημμάτων και της αναζήτησης ονόματος -βάπτισης, όπως την αποκαλώ,- του νέου Κράτους Η πολιτική αυτή, επί πλέον, οδήγησε σε αποπροσανατολισμό από την ουσία του πραγματικού προβλήματος που είναι η υφαρπαγή από τους Σλάβους των Σκοπίων του Μακεδονικού πολιτισμού και ιστορίας δια της ονομασίας των ως Μακεδόνων. Η ελληνική πλευρά, θα έπρεπε να υποστηρίξει ευθύς εξ΄ αρχής το αυταπόδεικτο, τουτέστιν ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και ο όρος ως εκ τούτου δεν δύναται να χρησιμοποιηθεί από άλλους, το πώς δε θα αποκληθεί το νέο Κράτος είναι δικό τους θέμα και όχι δικό μας. Την πολιτική αυτή ακολουθήσαμε δυστυχώς μία μόνο φορά. Όταν επρόκειτο να συνέλθει η Σύνοδος Κορυφής της Λισσαβώνας τον Ιούνιο του 1992, ο τότε Πρωθυπουργός ζήτησε να τον συνοδεύσω, μαζί με την υπόλοιπη Αντιπροσωπεία. Στην συζήτηση που είχαμε κατ΄ ιδίαν, του ανέφερα ότι η πολιτική της αναζήτησης από την Ελληνική πλευρά ονόματος για το νέο Κράτος δεν έχει πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους Κοινοτικούς εταίρους μας. Αυτό όμως που δεν μπορούν να αρνηθούν οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είναι ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και ως εκ τούτου ουδείς άλλος μπορεί να φέρει το όνομα αυτό, το πώς δε θα αποκληθεί το νέο Κράτος είναι δική του επιλογή. Την γραπτή αυτή ελληνική πρόταση υιοθέτησαν στην Σύνοδο Κορυφής της Λισσαβώνας. Τι απέγινε με την απόφαση αυτή της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας; Απολύτως τίποτα. Αντί να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής μας τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στην διαδικασία διαμεσολάβησης του ΟΗΕ, ερίφθη στο καλάθι των αχρήστων. Ουδείς ΄Ελληνας πολιτικός την επικαλέστηκε, ωσάν να επρόκειτο περί κειμένου εθνικής ήττας. Αν την απόφαση αυτή την είχαν πάρει οι Σλάβοι των Σκοπίων θα την είχαν κάνει το Ευάγγελιο της πολιτικής τους, ενώ εμείς επανήλθαμε στην πολιτική της αναζήτησης ονόματος αποδεκτού και από τις δύο πλευρές.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η αδιαλλαξία των Σλάβων των Σκοπίων προέρχεται μόνο από την υποστήριξη που έχουν από ξένα Κράτη ή μήπως και από δικές μας παραλήψεις ή δείγματα υποχώρησης που τους ενθαρρύνουν στην τήρηση της πολιτικής τους αυτής;
Πέραν από το ανωτέρω γεγονός θα επισημάνω, ενδεικτικά και μερικά άλλα γεγονότα:
-Το Δεκέμβριο του 1991 ο τότε Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος αποδέχθηκε ένα Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που αφορούσε το καθεστώς εισαγωγής προϊόντων καταγωγής Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Σλοβενίας και Μακεδονίας, τουτέστιν απεδέχθη όπως τα Σκόπια αναφερθούν ως Μακεδονία παρά την περί του αντιθέτου πολιτική της χώρας μας.
-Επίσης, ο ίδιος ΄Ελληνας Υπουργός των Εξωτερικών στο πρώτο κείμενο που παρουσίαζε στην διεθνή Κοινότητα τις Ελληνικές θέσεις στο Σκοπιανό και που ετιτλοφορείτο «Υπόμνημα για την Γ/βική Μακεδονία» και είχε συνταχθεί το 1991 στα αγγλικά και επιδοθεί στην Σύνοδο των Υπουργών των Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, τους Σκοπιανούς τους αποκαλούσε Σλαβομακεδόνες.
-Ωσαύτως, στην Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος της 16ης Δεκεμβρίου 1991 κατά την οποίαν ελήφθη η απόφαση αναγνώρισης της Σλοβενίας και Κροατίας, ως προς τα Σκόπια ανέφερε ότι «πρέπει να δοθούν συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις από μία Γ/βική Δημοκρατία που θα διασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις, δεν θα πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές ενέργειες, περιλαμβανομένης και της χρήσης μίας ονομασίας που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις». Κατά την κρίσιμη αυτή σύνοδο η χώρα μας έχασε ένα τεράστιο πλεονέκτημα, τουτέστιν να ζητήσει από την Ε. Κοινότητα να μην αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία, ανταλλάσσοντας το βέτο που μπορούσε να ασκήσει για τις αναγνωρίσεις που ζητούσαν επιτακτικά, Γερμανοί και Ιταλοί. Ο Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών αρκέστηκε, δυστυχώς, σε μία διατύπωση που ήταν και προάγγελος διαπραγματεύσεων ως προς το όνομα.
-Ωσαύτως, όταν συνεστήθη από την Ε. Κοινότητα το 1991 η γνωστή Επιτροπή Μπαντεντέρ, η οποία σκοπό είχε να δώσει νομική κάλυψη στις πολιτικές αποφάσεις για την αναγνώριση των Κρατών που θα εδημιουργούντο από την διάλυση της Γ/βίας και εμείς λόγω Σκοπίων είχαμε κάθε λόγο να συμμετάσχουμε, δεν φέραμε αντίρρηση στην σύσταση της μόνο από μέλη Συνταγματικών Δικαστηρίων και μείναμε απέξω από την διεργασία αυτή τόσο σημαντική για την χώρα μας.
-Αρχές του 1992 η Βουλγαρία αποτέλεσε την πρώτη χώρα που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία αλλά ως Κράτος και όχι ως έθνος, ακολουθώντας την πολιτική που είχε υιοθετήσει το τέλος της δεκαετίας του 1950 ότι η Μακεδονία είναι γεωγραφικός όρος και όχι εθνολογικός. Η Ελληνική πλευρά στην πρώτη αυτή αναγνώριση αντέδρασε με γραπτό και προφορικό διάβημα και με πολιτικές δηλώσεις. Θεώρησα την αντίδραση αυτή ήπια και εισηγήθηκα με τηλεγράφημα μου την ίδια μέρα της αναγνώρισης όπως υποβαθμισθούν αμέσως οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, σε επίπεδο Επιτετραμμένου για να δοθεί το μήνυμα διεθνώς ότι η χώρα μας θα αντιδράσει σθεναρά σε μελλοντικές παρόμοιες ενέργειες. Η εισήγηση μου δεν έγινε αποδεκτή από τον τότε Υπουργό των Εξωτερικών.
-Εξ΄ άλλου, το 1995 στην Ενδιάμεση Συμφωνία, στο άρθρο 7 παρ.3 για την χρήση των Συμβόλων αναφέρει ότι « αν ένα από τα μέρη πιστεύει ότι ένα ή περισσότερα σύμβολα που αποτελούν μέρος της ιστορικής ή πολιτιστικής του κληρονομιάς χρησιμοποιείται από το άλλο μέρος τότε θα του θέσει το θέμα και το άλλο μέρος είτε θα λάβει τις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες ή θα αναφέρει γιατί δεν θεωρεί αναγκαίο να τις λάβει». Εν ολίγοις τους εκχωρήσαμε με διεθνή συμφωνία την χρήση των εθνικών μας συμβόλων!!!.
-Επίσης, στην ίδια συμφωνία αρθρ.11 αναλάβαμε την διεθνή δέσμευση να υποστηρίξουμε την ένταξη των Σκοπίων στους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους και η χώρα μας είναι μέλος, εφ΄ όσον υποβάλουν αίτηση ως ΠΓΔΜ. Κατόπιν τούτου το βέτο που ασκήσαμε στο ΝΑΤΟ και αυτό που ενδεχομένως θα ασκούσαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση αν η έκθεση της Επιτροπής ήταν θετική, μας κατέτασσε στους παραβάτες διεθνών συμφωνιών, δίνοντας επιχειρήματα στους αντιπάλους μας. Βάσει του άρθρου αυτού και του αρθρ.21 προσέφυγαν στα μέσα Νοεμβρίου τρέχοντος έτους οι Σκοπιανοί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Επισημαίνω ότι στο άρθρο αυτό δεν προβλέφθηκε κανένας περιορισμός στην άσκηση του δικαιώματος προσφυγής στο Διακστήριο.
-Τέλος, θεωρώ ότι η σημερινή πολιτική της Ελληνικής πλευράς που αποδέχεται «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις» είναι επικίνδυνη διότι αφ’ ενός εμπεριέχει πολλές δυνατότητες ερμηνείας εις βάρος μας αφ’ ετέρου δεν επιλύει το ουσιαστικό πρόβλημα που είναι το εθνολογικό και όχι το γεωγραφικό. Προσθέτω ότι το 38% του Μακεδονικού εδάφους που περιλαμβάνεται στα σημερινά σύνορα της ΠΓΔΜ αποτελεί το 40% της εδαφικής της επικράτειας. Ωσαύτως είναι μεγάλο σφάλμα η προβολή του επιχειρήματος ότι οι συνομιλίες αφορούν το όνομα και όχι την εθνότητα, υπηκοότητα κλπ. Θα έπρεπε η Ελληνική πλευρά να υποστηρίξει ότι τα θέματα αυτά θα επιλυθούν με την επίλυση του ονόματος ως απορρέοντα απ΄ αυτό. Θεωρώ δε ότι ο ισχυρισμός που κατεγράφη σε επίσημη επιστολή του Ελληνικού Κράτους ότι δεν υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στη Ελλάδα, είναι αδόκιμος, καθ’ όσον Μακεδονική μειονότητα μπορεί να υπάρχει μόνον εκτός Ελλάδος

Προσπάθειες Διαμόρφωσης της Ελληνικής Κοινής Γνώμης
Παρακολουθώντας την αρθρογραφία και τις τηλεοπτικές εκπομπές των Αθηναϊκών κυρίως Μ.Μ.Ε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι κοινή επωδός, που λαμβάνει διαστάσεις συνθήματος, είναι ότι δεν απαιτείται εθνολογικός προσδιορισμός του ονόματος, αλλά αρκεί ο γεωγραφικός και πιέζουν για οποιαδήποτε γεωγραφική λύση διαφορετικά, όπως υποστηρίζουν, και αναφέρω χαρακτηριστικές φράσεις που έχουν είτε ειπωθεί από τηλεοράσεως είτε έχουν γραφεί, «θα πληγεί ο ηγεμονικός ρόλος μας στην περιοχή» «θα υπάρχουν δυσάρεστες ψυχολογικές επιπτώσεις στον ελληνικό λαό από την μη λύση» «θα υπάρξουν καταστροφικά αποτελέσματα για την χώρα μας», «έχουμε φοβικά σύνδρομα» «γίνονται αλλαγές συνόρων και κινδυνεύουμε», «να δεχθούμε μία ονομασία που δεν θα θίγει την ταυτότητα τους» «θα χάσουμε την οικονομική διείσδυση και θα επωφεληθούν κάποιοι γείτονες» «δεν δεχτήκαμε ή προτείναμε ποτέ κάποιο όνομα», «αν η Σερβία και η Αλβανία διαμέλιζαν τα Σκόπια εμείς θα παίρναμε ένα κομμάτι», «είναι καραγκιόζηδες και βλαμμένοι όσοι ασχολούνται με το αν ο Μ. Αλέξανδρος μιλούσε ή όχι ελληνικά» «έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού» κλπ,κλπ. Η άγνοια δεν έχει όρια. Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι αν η χώρα μας αποδεχθεί έναν από τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς του ονόματος, πριν στεγνώσει η μελάνη της συμφωνίας, δεν θα ακούσουμε διεκδικήσεις για την «Κάτω», «Νότια» «Αρχαία» Μακεδονία.
Η απάντηση στα ανωτέρω αυτών που έζησαν κάποιες εξελίξεις είναι ότι όποιο Κράτος, με την θέληση του ή μετά από πιέσεις, εκχωρεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού του, δεν έχει μέλλον, και την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται να την λάβει οιοσδήποτε πολιτικός οιουδήποτε κύρους.

Αμερικανική Πολιτική στο Σκοπιανό
Θεωρώ χρήσιμη την ιστορική αναδρομή στο θέμα αυτό, για την περίοδο 1990-1993, όχι για να επισημάνω την αρνητική πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ στο εθνικό αυτό πρόβλημα μας, αλλά για να δώσω το υπόβαθρο της απόφασης που ελήφθη το 2004 αμέσως μετά την επανεκλογή του Προέδρου Μπούς με την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία. Η απόφαση αυτή παρουσιάστηκε την εποχή εκείνη ως μη αναμενόμενη, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε μία συνεπής εφαρμογή της Αμερικανικής πολιτικής στο πρόβλημα.
Περί το τέλος Ιανουαρίου 1992 ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών κατά την συνάντηση του στην Ουάσιγκτων με τον ΄Ελληνα ομόλογο του ανέφερε ότι «δεν θα σπεύσουν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια, όμως το θέμα της ονομασίας δεν τους επηρεάζει». Στο ίδιο πνεύμα μίλησε και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Στρ/γός Σκόουκροφτ.
Τον Μάρτιο 1992 ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών απηύθυνε επιστολή στους 12 Υπουργούς Εξωτερικών της Ευρ. Κοινότητος και ανακοίνωνε την επιθυμία των ΗΠΑ να συμμετάσχουν στην επικείμενη Υπουργική Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Κοινότητος για να συζητήσουν τις εξελίξεις στην Γ/βία. Στην επιστολή περιλαμβανόταν μία παράγραφος για τα Σκόπια με την οποία ζητούσε έμμεσα πλην σαφώς την αναγνώριση τους καθώς και της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Στις 7 Απριλίου1992 οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τις Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία Ερζεγοβίνη και μετέθεσαν το θέμα της αναγνώρισης των Σκοπίων για ευθετώτερο χρόνο.
Τον Απρίλιο του 1992, ο Γερμανός Υπ. Εξωτερικών πραγματοποιεί επίσκεψη στην Ελλάδα και σε δήλωση του υποστηρίζει ότι η λύση για το όνομα πρέπει να είναι αποδεκτή και από την Ελλάδα προσθέτοντας ότι η τελευταία μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη της Γερμανίας. Ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών και ο Πρόεδρος Μπούς του ζήτησαν τηλεφωνικώς διευκρινήσεις ως προς την δήλωση αυτή.
Τον Οκτώβριο του 1992 η Μορφωτική Υπηρεσία του Αμερικανικού ΥΠΕΞ στα προγράμματα της για την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη περιλαμβάνει και πρόγραμμα για την «Μακεδονία» αν και δεν είχε αναγνωρισθεί ακόμη από τις ΗΠΑ. Η εξήγηση που δόθηκε στην Πρεσβεία μας στην Ουάσιγκτων ήταν ότι η αναφορά αυτή είχε χαρακτήρα «περιγραφικό και γεωγραφικό»
Τον Νοέμβριο του 1992 ο Αμερικανός τότε Υφυπουργός Εξωτερικών Ιγκλμπέργκερ υπερηφανεύετο ότι αυτός έπεισε τον Γκλιγκόρωφ να υποβάλει αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ ως «Μακεδονία»
Στις 15 Δεκεμβρίου 1992 κατά επίσκεψη του στην Αθήνα ο Αμερικανός βοηθός Υπ. Εξωτερικών για Ευρωπαϊκά Θέματα ανέφερε ότι «η ώρα της αλήθειας στον ΟΗΕ φθάνει σε τριάντα μέρες, δεν πείσατε με τα επιχειρήματα σας και 9 από τους 15 του Σ.Α του ΟΗΕ υποστηρίζουν την ένταξη των Σκοπίων ως «Μακεδονία».
Σχετικά με την πρόσφατη αποκάλυψη από ελληνική εφημερίδα του περιεχομένου τηλεγραφήματος της Πρέσβεως της Αμερικής στα Σκόπια ως προς τις επιθυμίες της τοπικής κυβέρνησης για την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης του Σ.Α του ΟΗΕ υπό τον κ.Νίμιτς, οφείλω να παρατηρήσω ότι ναι μεν η πρωτοβουλία αυτή της Πρέσβεως της Αμερικής εντάσσεται στην διεθνή διπλωματική πρακτική, όπως υποστηρίχθηκε από την Ελληνική πλευρά, αυτό όμως που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του κλίματος, τουλάχιστον, εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των δύο πλευρών και του διαπραγματευτή είναι η υιοθέτηση και στήριξη της διαπραγματευτικής πρότασης στις εκφρασθείσες επιθυμίες της μίας πλευράς. Το γεγονός και μόνον αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει σε αίτημα προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ για αντικατάσταση του διαπραγματευτή.

Προϊστορία Γεωγραφικού Προσδιορισμού
Το πρώτο κείμενο που παρουσίαζε στην διεθνή κοινότητα τις Ελληνικές θέσεις στο Σκοπιανό «Υπόμνημα για την Γ/βική Μακεδονία» είχε συνταχθεί τον Σεπτέμβριο του 1991 στα Αγγλικά και είχε επιδοθεί από τον τότε Υπουργό των Εξωτερικών στην έκτακτη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος στη Χάγη.
Η επίμαχη παράγραφος ανέφερε:
«Οι΄Ελληνες πιστεύουν ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι μέρος της δικής τους ιστορικής κληρονομιάς και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να προσδιορίζει-ως χαρακτηριστικό εθνότητος-(not in an ethnic sense) ένα άλλο έθνος»
Η διατύπωση αυτή επιδέχεται την ερμηνεία ότι αν η λέξη Μακεδονία χρησιμοποιείται ως γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα των Σκοπίων τότε η χώρα μας θα ήταν διατεθειμένη να συζητήσει ένα συμβιβασμό.
Αρχές Δεκεμβρίου 1991 ελήφθη απόφαση του τότε Υπουργικού Συμβουλίου για τους τρείς όρους που έθετε η Κυβέρνηση για την αναγνώριση των Σκοπίων, ενόψη της Υπουργικής της Ε.Κ. στις 16 Δεκεμβρίου 1991.
1.-αλλαγή ονόματος «Μακεδονία» που έχει γεωγραφική και όχι εθνική υπόσταση.
2.-δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις
3.-δεν υπάρχει μακεδονική Μειονότητα.

Σχέσεις Σκοπίων με ΝΑΤΟ
Στις 5 Δεκεμβρίου 1992 ο τότε ΥΠΕΞ των Σκοπίων απηύθυνε επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ με δύο αιτήματα. Να παρακολουθήσει ως παρατηρητής την Υπουργική Σύνοδο του ΝΑΤΟ και να συναντηθεί με τον Γενικό Γραμματέα.
Στην Πολιτική Επιτροπή η χώρα μας αρνήθηκε την συμμετοχή του Σκοπιανού ΥΠΕΞ στην Υπουργική Σύνοδο και παρά την αντίδραση των Μον. Αντιπροσώπων Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας δεν παρέστη. Πραγματοποιήθηκε όμως η συνάντηση με τον Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ εκτός όμως του κτιρίου της Συμμαχίας.
Στις 15 Νοεμβρίου 1995 αρχίζει η επίσημη συνεργασία Σκοπίων και ΝΑΤΟ με την ένταξη των πρώτων στα προγράμματα συνεργασίας της Συμμαχίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι αποφάσεις για την ένταξη νέων μελών είναι καθαρά πολιτικές και λαμβάνονται με ομοφωνία, προϋποθέτουν δε ότι το υπό ένταξη κράτος έχει επιτελέσει τις πολιτικο-οικονομικές και αμυντικές μεταρρυθμίσεις και εκπληρώνει το κριτήριο του σεβασμού της αρχής των καλών γειτονικών σχέσεων και της περιφερειακής συνεργασίας. Στη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στο Βουκουρέστι τον περασμένο Απρίλιο, η θέση της χώρας μας ότι τα Σκόπια δεν δύνανται να ενταχθούν στη Συμμαχία για τον παραπάνω λόγο, έγινε ομόφωνα αποδεκτή στο κείμενο του Κοινού Ανακοινωθέντος και από τις ΗΠΑ και ως εκ τούτου η απόφαση περί μη ένταξης των Σκοπίων είναι Νατοϊκή και όχι Ελληνική λόγω βέτο.
Τα Σκόπια συνεισφέρουν δυνάμεις στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν με 135 στρατιώτες και παρέχουν διοικητική υποστήριξη στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο μέσω του Νατοϊκού Αρχηγείου στα Σκόπια.

Σχέσεις Σκοπίων με Ευρωπαϊκή ΄Ενωση
Τα Σκόπια χαρακτηρίστηκαν υποψήφιο Κράτος για ένταξη στις 17 Δεκεμβρίου 2005.
Μέσα από τα διάφορα προγράμματα συνεργασίας με την Ε.Ε τα Σκόπια έλαβαν το διάστημα 2000-2006 το ποσόν των 300 εκατ.Ευρώ από την Ε.Ε. ενώ για την περίοδο 2007-2011 θα λάβουν 400 εκ. Ευρώ.
Από τα 37 προγράμματα της Ε.Ε στα Δυτικά Βαλκάνια στα Σκόπια υλοποιούνται τα 16 απ΄ αυτά. (Στο Μαυροβούνιο 7, στη Σερβία 5 και ανά 3 στην Αλβανία, Βοσνία- Ερζεγοβίνη και Κοσσυφοπέδιο). Επισημαίνω ότι για την Τουρκία και Κροατία πού ήδη ευρίσκονται στο στάδιο της ενταξιακής διαπραγμάτευσης υλοποιούνται 13 προγράμματα για την Τουρκία και 16 για την Κροατία, όσα δηλαδή και για τα Σκόπια.
Τέλος, επισημαίνω ότι, στο Πρόγραμμα Σύμπραξης για την ΄Ενταξη μεταξύ Σκοπίων και Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης τα Σκόπια υποχρεούνται να σεβαστούν τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και τις προτεραιότητες που καθορίζονται από το πρόγραμμα σύμπραξης. Στις πολιτικές δεσμεύσεις αναφέρεται ρητά ότι τα Σκόπια πρέπει να διατηρούν «σχέσεις καλής γειτονίας, ειδικώς δε να εξεύρουν, μέσω διαπραγματεύσεων, λύση κοινά αποδεκτή ως προς την ονομασία του Κράτους τους.» Στην περίπτωση δε που δεν σέβεται τις δεσμεύσεις αυτές τότε «το Συμβούλιο δύναται να αναστείλει την οικονομική βοήθεια της ΄Ενωσης», Η χώρα μας έχει ως εκ τούτου την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την πρόβλεψη αυτή για να ανακοπεί η ροή των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς τον κ.Γκρούεφσκι.

Πρόταση
Αν τα Σκόπια επιμείνουν στην απαράδεκτη πολιτική τους και δεν δεχθούν εθνολογικό προσδιορισμό με τροποποίηση του Συντάγματος τους, όπου θα καταγράφεται ότι ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική συγγένεια έχουν με τους Μακεδόνες τότε δεν πρέπει να υπάρξει λύση καθ’ όσον οι Σλάβοι των Σκοπίων έστω και αν αναγνωρισθούν ως «Μακεδόνες » από όλες τις χώρες ή μόνη αναγνώριση που θα νομιμοποιήσει την πολιτική της κλοπής και οικειοποίησης τμήματος του Ελληνικού Πολιτισμού είναι η δική μας.
Σχετικά με την διεξαγωγή ή μη Δημοψηφίσματος στη χώρα μας, επισημαίνω ότι ο θεσμός αυτός αποτελεί αφ΄ ενός ύψιστο αγαθό της Δημοκρατίας, αφ’ ετέρου ένα πολύ σημαντικό διπλωματικό διαπραγματευτικό επιχείρημα. Αμφότερα έχουν αφαιρεθεί από το οπλοστάσιο της Ελληνικής πλευράς.
Τέλος, για να επιτευχθεί η αρμόζουσα λύση ,θα πρέπει να υπάρξει αφύπνιση της Ελληνικής Κοινής γνώμης.

Σας ευχαριστώ για τη προσοχή και υπομονή σας.

Ε.Ν.Καραγιάννης

Πρέσβυς ε.τ.

Ομιλία στο Βελλίδιο Συνεδριακό Κέντρο 21/11/2008
Αναδημοσίευση από το http://www.anixneuseis.gr